Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

αποτελεσματα εκλογών για Δ.Σ. στο Ε.Κ.Α.



29. ΣΥΝΕΔΡΙΟ - 2016 28. ΣΥΝΕΔΡΙΟ - 2013
ΨΗΦΙΣΑΝ 1159 1422

ΕΓΚΥΡΑ: 1146 ΛΕΥΚΑ: 2 ΑΚΥΡΑ: 11 ΕΓΚΥΡΑ: 1415 ΛΕΥΚΑ: 2 ΑΚΥΡΑ: 5
ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΨΗΦΟΙ ΕΔΡΕΣ % ΨΗΦΟΙ ΕΔΡΕΣ %
ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) 315 9 27,48 399 9 28,19
ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΜΕΤΑ-ΕΜΕΙΣ: με στήριξη ΣΥΡΙΖΑ,  ΛΑΕ + Βασιλόπουλος/super market + κομμάτι ΕΜΕΙΣ Φωτόπουλου) 268 7 23,38 216                    (ως ενιαία "ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ" τότε) 5 15,24
ΠΑΣΚΕ (Παναγόπουλου) 198 5 17,27 221 5 15,61
ΔΑΚΕ 124 3 10,82 157 3 11,1
ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ (Διάσπαση ΔΑΚΕ+ εργοδοτικοί τραπεζών) 92 3 8,02 187 4 13,22
ΑΤΕ  52 2 4,53 71 2 5,01
ΕΜΕΙΣ (υπόλοιπο ΕΜΕΙΣ χωρίς Φωτόπουλο) 68 2 5,93 158 3 11,17
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ (Τραχανατζής-κομμάτι ΣΥΡΙΖΑ) 12 0 1,04 δεν υπήρχε 0
ΡΕΣΑΛΤΟ στη ΓΑΛΕΡΑ-ΜΕΤΑ Συνεργαζόμενοι (κίνηση για ανασυγκρότηση ΜΕΤΑ-Πρωτοβουλία Χαρίση- κομμάτι ΛΑΕ) 17 0 1,48 δεν υπήρχε 0
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ (ΑΝΕΛ) δεν κατέβηκαν 0 9 0 0,64
Αντεπίθεση Εργαζομένων (ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη) δεν κατέβηκαν 0 2 0 0,14







Στο 28ο Συν. ΕΚΑ το 2013 αντιπροσωπεύονται ψηφίσαντα μέλη σωματείων 113.722 







Στο 29ο Συν. ΕΚΑ το 2016 αντιπροσωπεύονται ψηφίσαντα μέλη σωματείων 95.891

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΣΦΑΓΕΙΟ. ΣΥΛΛΛΗΤΗΣΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 22.5 ΣΤΙΣ 5:30ΜΜ


ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΣΦΑΓΕΙΟ

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 22.5 ΣΤΙΣ 5:30μμ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ "ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ" ΓΙΑ ΤΟ 29ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΚΑ



ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΤΟ 29Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΚΑ
Η οξυμένη δομική καπιταλιστική κρίση που συνεχίζεται για 8η χρονιά, δείχνει τα δόντια της στους εργαζόμενους, αλλά και τη βαθιά αποτυχία του συστήματος που βασίζεται στα κέρδη και την εκμετάλλευση. Το σφαγείο των ευρωμνημονίων επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη από τις δυνάμεις του κεφαλαίου για να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και την νεολαία. Από την Ελλάδα ως την Γαλλία, από την Ισπανία ως την Πορτογαλία, στη Βρετανία στο επικείμενο δημοψήφισμα για έξοδο από την ΕΕ, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες, αναδεικνύεται ο ολοκληρωτικός και αντεργατικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο νέος «κοινός πυλώνας εργασιακών δικαιωμάτων» που επεξεργάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προκάλεσε ήδη πρωτοφανείς κινητοποιήσεις και συγκρούσεις των γάλλων εργαζόμενων και νέων.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από «διαπραγμάτευση» σε «διαπραγμάτευση», μας φορτώνει μνημόνια, βάρβαρα μέτρα και επιτροπεία. Ψήφισε τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, υπό την ασφυκτική «δημοκρατία» των ΜΑΤ και των χημικών, εφαρμόζοντας τη συμφωνία του καλοκαιριού που σύσσωμα υποστηρίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ και ΠΟΤΑΜΙ. Έχει συμφωνήσει με την ΕΕ και το ΔΝΤ ένα νέο πακέτο λαοκτόνων μέτρων, με δημοσιονομικούς κόφτες και ένα 4ο ευρωμνημόνιο μόνιμης σφαγής δικαιωμάτων.
Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί συνέχεια των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στοχεύει στο ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Παράγει εκατομμύρια ανέργους και στη συνέχεια εμπορεύεται τις ελπίδες τους μέσω voucher, πεντάμηνων και μαθητειών, συμβάσεων 1 ημέρας ή 4ωρων-6ωρων κλπ, με μισθούς πείνας. Διαλύει τις εργασιακές σχέσεις, απειλεί άμεσα με απελευθέρωση απολύσεων, στραγγαλισμό των απεργιών, ισοπεδώνει κάθε δικαίωμα… Χαρίζει τη δημόσια περιουσία στο κεφάλαιο, καταδικάζει τους εργαζόμενους στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση. Μόνοι κερδισμένοι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τράπεζες και οι δανειστές!
Η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει την επαίσχυντη συμφωνία της ΕΕ- Τουρκίας που περιλαμβάνει απελάσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακίσεις και απαγορεύσεις, ενώ αφήνει ανεξέλεγκτη τη δράση της Χρυσής Αυγής, που άρχισε πάλι να ξεμυτά από τις τρύπες της. Όμως ο λαός ανοίγει την πόρτα στην προσφυγιά και προσφέρει απλόχερα την αλληλεγγύη του.
Αυτή η κυβέρνηση διεκδικεί επάξια το ρόλο του πρωτεργάτη στην προώθηση της αντιλαϊκής επιδρομής. Είναι κυβέρνηση βαθιά ταξική και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και το λαό και, παρά τις διακηρύξεις της, καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά! Η εργατική τάξη και ο λαός, οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, οφείλουν να δώσουν αδιάλλακτη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της.
Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός: ο απολιθωμένος στυλοβάτης της αντιλαϊκής πολιτικής
Οι κινητοποιήσεις του Γενάρη και του Φλεβάρη, η απεργία της 4ης Φλεβάρη, τα αγροτικά μπλόκα ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα, έδειξαν ότι μεγάλα κομμάτια των εργαζόμενων και του λαού επιμένουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Οι αγώνες αυτοί έθεσαν τη λογική του αγώνα για την ανατροπή του νόμου πριν από την κατάθεσή του δημιουργώντας σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Τρεις μήνες «αναμονής» και υπερπολύτιμος χρόνος ήταν τα δώρα του υποταγμένου συνδικαλισμού στο μνημονιακό στρατόπεδο. Αυτή η απεργοσπαστική αποκλιμάκωση, που μετατρέπει την εργατική τάξη σε θεατή της «διαπραγμάτευσης» κυβέρνησης-«εταίρων», αποτελεί ένα ακόμα στιγμιότυπο της ανοιχτής υπονόμευσης και εκτόνωσης των αγώνων.
Σήμερα ο αγώνας των εργαζόμενων και του λαού ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα έρχεται αντικειμενικά και σε σύγκρουση με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, που οδήγησε το εργατικό κίνημα στην ήττα και στην απαξίωση. Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που εκφράζεται κύρια και όχι μόνο από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (σε κάθε εκδοχή), διαπνέεται από την πολιτική της ταξικής συνδιαλλαγής και της «εργασιακής ειρήνης», ορκίζεται στην απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου, στην ευρωπαϊκή πορεία, στην υποταγή στις πολυεθνικές και στο κεφάλαιο. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούν «κοινωνικό εταίρο», συμμετέχουν μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις σε κάθε λογής κοινωνικούς διαλόγους, υπογράφουν συμβάσεις ταξικής ειρήνης. Εδώ και χρόνια υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής πολιτικής, όπως φάνηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα, ενώ σε κάθε μάχη στέκονται ανοιχτά απέναντι στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Μέσω των ΕΣΠΑ και των ΙΝΕ-ΚΕΚ «κοινωφελούς εργασίας», αποδέχονται τον νέο ρόλο που τους δίνει το κεφάλαιο και η ΕΕ, στήνοντας το νέο δουλεμπόριο του 21ου αιώνα, έχοντας μετατραπεί σε ντίλερ-εργοδότη χιλιάδων νέων χωρίς δικαιώματα, δείχνοντας την γύμνια και τη χρεοκοπία τους.
Οι αγωνιστικές δυνάμεις στον ίδιο γνώριμο δρόμο;
Παρά τις αγωνιστικές εξαγγελίες και την συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, το ΠΑΜΕ και το META, δεν προωθούν κανένα διαφορετικό σχέδιο από αυτό του υποταγμένου, ενώ συνέβαλαν στην πρόσφατη αποκλιμάκωση των αγώνων. Εξάλλου ήταν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στην ΓΣΕΕ που πρότειναν να μην υπάρξει καμία απεργιακή κλιμάκωση μετά τις 4 Φλεβάρη, αλλά η απεργία να γίνει όταν θα φέρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο στην Βουλή! Κι αυτή δεν έχασε την ευκαιρία, τo έφερε πραξικοπηματικά μαζί με το πασχαλινό αρνί…
Το ΠΑΜΕ δεν έχει γραμμή έμπρακτης σύγκρουσης με την πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ. Δεν έχει τακτική κλιμάκωσης των αγώνων, γιατί θεώρει ότι δεν μπορούν να νικήσουν, διευκολύνοντας έτσι τον υποταγμένο συνδικαλισμό στην γραμμή των αγώνων διαμαρτυρίας και αποκλιμάκωσης. Συμμετέχει σε προεδρεία σωματείων και ομοσπονδιών με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αρνείται την κοινή δράση των ταξικών δυνάμεων. Απέναντι στις κορυφαίες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ (παραμονή στο ευρώ, μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ), δεν επιτέθηκε με επιχειρήματα, ενώ δεν πρότεινε άλλες επιλογές μέσα στους αγώνες προς όφελος των εργατικών συμφερόντων. Η πολιτική του  δυσκολεύει το εργατικό κίνημα να αναπτύξει μια νικηφόρα αναμέτρηση.
Στο ΜΕΤΑ συνεχίζεται η συνεργασία των κυβερνητικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με αγωνιστικές δυνάμεις, που οδηγεί σε υποβάθμιση του περιεχομένου, της αναγκαίας αντικυβερνητικής πάλης και της τακτικής στους αγώνες. Οι εκπρόσωποι του ΜΕΤΑ «συγκυβερνούν» στις διοικήσεις πολλών ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Στο ΜΕΤΑ συμμετέχουν επίσης δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως εκφράζονται στη ΓΣΕΕ, στην ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων, σούπερ μάρκετ κ.α. Ένα κομμάτι του μετατράπηκε σε δύναμη ενός νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και αποτελεί εκφραστή της λογικής της ανοχής και στήριξης της κυβέρνησης, που οδηγεί στη χειραγώγηση, στην ήττα και στην υποταγή.
Το ΕΚΑ σε πορεία πλήρους απαξίωσης
Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο του ΕΚΑ, ο απολογισμός του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας είναι σχεδόν μηδενικός, ενώ η αγωνιστική απραξία του, εντυπωσιακή. Ας αναλογιστούμε ποιες μάχες στήριξε, σε ποιους εργατικούς χώρους έκανε παρέμβαση, ποιες κινητοποιήσεις αποφάσισε! Αν συντόνισε τους αγώνες που ξέσπασαν, αν προώθησε τη συγκρότηση σωματείων σε χώρους που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν. Το ΔΣ του ΕΚΑ συνεδρίαζε μόλις μία φορά το χρόνο, γεγονός που σηματοδοτεί και την τυπική του απαξίωση. Οι εργαζόμενοι της Αθήνας αντιλαμβάνονται πως μέσω του ΕΚΑ δεν μπορούν να διεκδικήσουν κάτι. Οι προτάσεις της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας για σύγκληση του ΔΣ του ΕΚΑ και για αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αγνοούνταν επιδεικτικά από την ηγεσία του ΕΚΑ.
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ –Νέα Πορεία φέρουν την κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση. Οι δυνάμεις του ΕΜΕΙΣ έχουν επίσης συμβάλλει στη σημερινή απαξίωση του ΕΚΑ, ενώ δεν διαφοροποιούνται από τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στα κρίσιμα ζητήματα. Υπηρέτησαν και υπηρετούν τη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και της ανάθεσης, δεν μπορούν να συμβάλουν στην αντιστροφή της πορείας στο ΕΚΑ και στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Σοβαρές ευθύνες έχει και το ΜΕΤΑ που είναι ενταγμένο στο σύστημα διαχείρισης του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού στο ΕΚΑ.
Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ), αν και πρώτη δύναμη στο ΔΣ, παρέδωσε πλήρως το ΕΚΑ στις δυνάμεις του υποταγμένου συνδικαλισμού. Αρνήθηκε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, δεν πρότεινε κανένα αγωνιστικό σχέδιο, δεν έκανε καμία προσπάθεια να αλλάξει το παραμικρό, έστω για να συνεδριάζει το ΔΣ του ΕΚΑ!
Ταξική ανασυγκρότηση - Συνδικάτα μαζικής συσπείρωσης και μαχητικής δράσης στα χέρια των εργαζόμενων
Οι ταξικές δυνάμεις και αγωνιστές, οφείλουν να δράσουν άμεσα για την υπέρβαση της σημερινής εκφυλιστικής κατάστασης και βαθιάς κρίσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να παλέψουν για την ταξική ανασυγκρότηση των συνδικάτων, πάνω σε ένα πρόγραμμα ενοποίησης της πάλης, για την ανατροπή της επίθεσης και όχι «εξαίρεσης» ή διαμαρτυρίας, και αυτό σημαίνει:
ü κριτήριο δράσης για κάθε απόφαση είναι τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες, μακριά από λογικές «κοινωνικής ειρήνης», χωρίς υποχωρήσεις στους εκβιασμούς των δανειστών και του κεφαλαίου, που θα βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, όπως στη μάχη για το «ΟΧΙ»,
ü συνδικάτα- μορφές συλλογικής συσπείρωσης και οργάνωσης, με ανεξαρτησία και πολιτική-οικονομική αυτοτέλεια από το κεφάλαιο, τους πολιτικούς του εκπροσώπους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κράτος,
ü συνδικαλιστική οργάνωση του 93% των ασυνδικάλιστων εργαζόμενων, ειδικά των νέων της ελαστικής εργασίας και του σύγχρονου εργασιακού σκλαβοπάζαρου, των εκατομμύριων άνεργων και των μεταναστών,
ü διαζύγιο με την ανάθεση, όλη η εξουσία και οι αποφάσεις στους εργαζόμενους, οργάνωση ταξικών αναμετρήσεων με σχέδιο, συντονισμό και διάρκεια, ξεπερνώντας τα όρια και τα εμπόδια που βάζει ο υποταγμένος συνδικαλισμός,
ü συνδικαλιστική ενοποίηση με κατάργηση των οργανωτικών διαχωρισμών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα,
ü ταξική αλληλεγγύη σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο, οικονομικό ή πολιτικό πρόσφυγα.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ:
Να μοιραστούμε μια νέα ελπίδα της ανατροπής, όχι την ήττα του συμβιβασμού και της υποταγής
Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ συσπειρώνει αγωνιστές των παρεμβάσεων-κινήσεων-συσπειρώσεων και των ανεξάρτητων ταξικών εργατικών σχημάτων, που χρόνια τώρα δίνουν αγώνες, με προσήλωση στα εργατικά συμφέροντα και ανεξαρτησία από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Με σεβασμό και στήριξη στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στη βάση, σε σωματεία, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Με τις παρεμβάσεις τους στα όργανα του ΕΚΑ πρότειναν συγκεκριμένες κινητοποιήσεις για την ανάπτυξη και την κλιμάκωση των αγώνων που ξέσπασαν.
Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ παρεμβαίνει ξανά στο συνέδριο του ΕΚΑ φιλοδοξώντας να εκφράσει την ανάγκη να υπάρξει ένας διαφορετικός δρόμος για το εργατικό κίνημα.
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι:
v    Πασχίζουν για να ξαναποκτήσει ο συνδικαλισμός, ρόλο στην οργάνωση της πάλης, για να μπει η συλλογική διεκδίκηση στην πρώτη επιλογή των εργαζόμενων ενάντια στην υποταγή, στην ανάθεση, στις «κυβερνητικές λύσεις»,
v    Θέλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να σπάσει στην πράξη η ηγεμονία του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού στα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα αλλά και στα πρωτοβάθμια σωματεία,
v    Προτάσσουν την ανάγκη υπέρβασης της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και την ανασυγκρότηση των συνδικάτων,
v    Δεν υποτάσσονται στη «νομιμότητα», αναζητούν μορφές πραγματικού εργατικού και απεργιακού εκβιασμού με μετρήσιμες νίκες, που θα δημιουργούν πραγματικό πρόβλημα στις κυβερνήσεις, στο κεφάλαιο και στους μηχανισμούς του.
Οι αγωνιστές που συσπειρωνόμαστε στην ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, θέλουμε να συμβάλλουμε στην αντιστροφή της κατάστασης στη συνδικαλιστική έρημο του ιδιωτικού τομέα και στο ΕΚΑ. Γιατί σήμερα το ΕΚΑ ή θα περάσει σε μια περίοδο αποφασιστικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την εργοδοσία, σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία, ή θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία. Ή θα προωθήσει τη συνδικαλιστική ένταξη και έκφραση των ανέργων, των ελαστικά απασχολούμενων, των μεταναστών, ή θα συνεχίσει την πορεία εκφυλισμού του. Ή θα κάνει βήματα ενοποίησης της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τους οργανωτικούς διαχωρισμούς, ή θα ξεπεραστεί ολοκληρωτικά.
Οι αγωνιστές που συγκροτούμε την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ πασχίζουμε για την αναγέννηση του ταξικού και χειραφετημένου αγωνιστικού συνδικαλισμού. Για ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα αξιοποιήσει τη δύναμη και το βάθος της εργατικής αντίστασης στην κατεύθυνση του αποφασιστικού, μαζικού, ανατρεπτικού αγώνα μέχρι τη νίκη. Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες θα στοχεύσει στην ανατροπή της επίθεσης, στην απελευθέρωση από μνημόνια, χρέος, επιτροπεία, ευρωζώνη και ΕΕ. Που με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στα δίκια των παραγωγών του πλούτου, θα ορίσει την αναγκαία πορεία σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίου και θα εκφράσει την ανάγκη για κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης που σαπίζει στην ιστορική του κρίση, και θα προβάλει την προοπτική της χειραφέτησης της εργασίας και μιας άλλης κοινωνίας.
Όχι άλλες μάχες οπισθοφυλακής! Εργατικό κίνημα της ρήξης και της ανατροπής
Με αίσθημα ευθύνης και αυτοκριτικής μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις και τις δύσκολες μάχες για τα εργατικά δικαιώματα, απευθύνουμε κάλεσμα αγώνα, στις μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, σε κάθε ταξικό αγωνιστή στην κατεύθυνση της συσπείρωσης δυνάμεων. Για να δοθεί μια αδιάλλακτη μάχη ενάντια στην πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και να ηττηθεί η κυβέρνηση και όλο το μαύρο μπλοκ ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ – ΛΕΒΕΝΤΗΣ, μαζί κι η ΧΑ. Για την αντεπίθεση των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Όχι σαν μια μάχη οπισθοφυλακής, αλλά με σχέδιο μαχητικό και ανατρεπτικό, με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις.
Επείγουσα αναγκαιότητα είναι να υπάρξει, ένα άλλο κέντρο αγώνα, ένας συντονισμός συνδικάτων, σωματείων, επιτροπών αγώνα, που να μπορεί να οργανώνει τους αγώνες, να συντονίζει τις μάχες, να αποφασίζει με τη δημοκρατία της βάσης των εργαζόμενων. Για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες, πέρα κι έξω από το σχεδιασμό του συνδικαλισμού της υποταγής, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης και σύγκρουσης. Για εκφραστεί η βουβή οργή των εργαζόμενων, να συνενωθούν οι διάσπαρτοι αγώνες σε συνειδητό οργανωμένο αγώνα για την ανατροπή του μεσαίωνα που έχει επιβληθεί.
ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ!
Σε ρήξη με τους νόμους του κέρδους και της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας
·  Ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων και των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» του κεφαλαίου.
·  Υπογραφή αξιοπρεπών Συλλογικών Συμβάσεων τώρα! Να επανέλθουν σε ισχύ οι συλλογικές συμβάσεις και οι κατώτεροι μισθοί και τα επιδόματα. Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και διατάξεων που τσακίζουν τις συλλογικές συμβάσεις και επέβαλαν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση. Κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών. Να καταργηθεί η δουλειά την Κυριακή και το 6ημερο. Μείωση των ωρών εργασίας, 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο.
·  Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση των νόμων της ελαστικής εργασίας, των προγραμμάτων απασχόλησης και της ενοικιαζόμενης εργασίας. Κανονικές προσλήψεις, να καταργηθεί το «μπλοκάκι» στην εξαρτημένη σχέση εργασίας. Μαζικές προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες που καταρρέουν. Απαγόρευση των απολύσεων.
·      Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία. Σύνταξη στα 58 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, ή στα 30 χρόνια δουλειάς. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας. Δημόσια, δωρεάν, ποιοτική περίθαλψη για όλους χωρίς προϋποθέσεις. Μείωση της εργατικής εισφοράς. Να πληρώσουν κράτος-τράπεζες-εργοδότες.
·  Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεων. Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, ρεύμα και νερό.
·  Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας τώρα! Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό, για όλο το διάστημα της ανεργίας. Πλήρης πρόσβαση των ανέργων στην υγεία, τις συγκοινωνίες, σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες. Διαγραφή των χρεών τους, προς τις τράπεζες και το κράτος. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια.
·  Κατάργηση των χαρατσιών, των κεφαλικών φόρων και των φορομπηχτικών νόμων. Δραστική μείωση της φορολογίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου στο 45%. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τέρμα στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις. Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια κράτους - τραπεζών.
·  Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου. Κατάργηση όλης της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας» και των νόμων που καταργούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Να μην περάσουν τα σχέδια για την απελευθέρωση των απολύσεων, την «αναμόρφωση» των συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, κλπ. Να καταδικαστούν οι φασίστες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής, μακρύ χέρι των αφεντικών απέναντι στους εργάτες, ντόπιους και ξένους.
·  Να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς. Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς. Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, νομιμοποίηση στους μετανάστες. Απρόσκοπτη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης, προσλήψεις μονίμου προσωπικού για να παρέχονται αυτές αποτελεσματικά. Κατάργηση του Δουβλίνου Ι και ΙΙ, του Ευρωστρατού, της Frontex και των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Ανοιχτά Σύνορα, να γκρεμιστεί ο φράκτης στον Έβρο. Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι στις «επαναπροωθήσεις», κατάργηση της επαίσχυντης ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Κατάλληλα δημόσια ή επιταγμένα κτίρια για την αξιοπρεπή στέγαση, περίθαλψη, σίτιση, μέσα στον αστικό ιστό κι όχι στις ερημιές και στην απομόνωση. Ελεύθερη διέλευση των προσφύγων και μεταναστών για τη χώρα προορισμού τους.
·      Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Ρήξη και έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Στο δρόμο για μια κοινωνία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι, χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και βαρβαρότητα.
Αγωνιστική Ταξική Ενότητα
(συμμετέχει κι η Πρωτοβουλία Γένοβα INTRACOM)

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM: ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ



Συναδέλφισες, Συνάδελφοι
EΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά τις αποφάσεις του Eurogroup της Δευτέρας 9 Μαΐου προσπαθεί με κάθε τρόπο να προβάλει το δικό της success story, ότι άνοιξε ο δρόμος για διέξοδο στην κρίση με διευθέτηση του χρέους και αναπτυξιακή προοπτική, ότι οι θυσίες που υπέβαλε τον λαό με το αντιασφαλιστικό-φοροληστρικό νομοσχέδιο, αλλά και τα προαπαιτούμενα του φθινοπώρου, επιτέλους  θα πιάσουν τόπο.
Θέλει με αυτόν τον τρόπο να σβήσει την εικόνα της τριήμερης πανεργατικής πολιορκίας που την ανάγκασε να πέσει στα τελευταία σκαλοπάτια της κατρακύλας, να απαντάει στους διαδηλωτές στο Σύνταγμα με ΜΑΤ και χημικά, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Όμως η απόφαση του Eurogroup τον μόνο δρόμο που ανοίγει είναι για μνημόνιο διαρκείας (για μόνιμη λιτότητα, ύφεση, εκτόξευση του χρέους, ακόμη περισσότερη λιτότητα-ένας φαύλος κύκλος), ενώ το εργατικό κίνημα βγαίνει από τη νέα Πανεργατική απεργία πιο αποφασισμένο να αντισταθεί  στα μνημόνια, παλιά και νέα.  Οι  «εταίροι-δανειστές» αμέσως έβαλαν μπροστά τον επόμενο γύρο απαιτήσεων. Τον αυτόματο «κόφτη» των κοινωνικών δαπανών – μισθών – συντάξεων σε περίπτωση που δεν βγαίνουν τα δυσθεώρητα «πρωτογενή πλεονάσματα» (3,5% του ΑΕΠ από το ’18 και μετά). Η κυβέρνηση συμφώνησε να τους τον δώσει, ενώ τα (μελλοντικά) ανταλλάγματα για το χρέος μάλλον μεταφράζονται σε παιχνίδια με τις δόσεις για τα τοκοχρεολύσια, που θα δίνονται ως ανταμοιβή της ακόμη μεγαλύτερης και διαιωνιζόμενης λιτότητας.
Τα 6 τελευταία χρόνια οι εργατικοί αγώνες έριξαν 3 μνημονιακές κυβερνήσεις κεντροαριστερές-κεντροδεξιές-δεξιές, ανέδειξαν μια κυβέρνηση με κορμό από τη μεταρρυθμιστική Αριστερά, δημιούργησαν το πιο ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη. Με τράπεζες κλειστές το 62% του κόσμου ψήφισε ΟΧΙ στα μνημόνια, μια ιστορική ταξική αναμέτρηση.
Παράλληλα  είχαμε μια καλπάζουσα στροφή προς τα δεξιά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.  Οι αυταπάτες πριν τις εκλογές του Γενάρη για σταμάτημα της λιτότητας χωρίς σύγκρουση με το ευρωσύστημα και την εγχώρια αστική τάξη, μετατράπηκαν μήνα το μήνα σε υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, συνθηκολογήσεις και τελικά επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ του εγχώριου κεφαλαίου και των δανειστών (Ε.Ε. και ΔΝΤ). Η κρίση πάντα κλαδεύει τα χρονικά περιθώρια των «ενδιάμεσων» δρόμων, η ώρα της αλήθειας έρχεται γρήγορα.
Πάντοτε, ιστορικά, ο πρώτος σταθμός της αριστερής στροφής του κόσμου μέσα από τους αγώνες του, όπως και στην Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων, είναι τα «παλιά» αριστερά κόμματα, τα μεταρρυθμιστικά (ρεφορμιστικά) κόμματα της Αριστεράς που παρουσιάζουν τους συμβιβασμούς και τις προδοσίες τους σαν αναγκαία βήματα σε ένα πιο «ρεαλιστικό» δρόμο για να αλλάξει η κοινωνία. Αυτά τα κόμματα δεν είναι ίδια με τα δεξιά κόμματα γιατί ναι μεν στην πράξη έχουν μια πολιτική που συμπλέει με την αστική τάξη, αλλά έχουν άλλη κοινωνική βάση. Εκφράζουν ταυτόχρονα τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τους πόθους της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης που παλεύει συλλογικά για να βελτιώσει τη ζωή της.
Αυτά τα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε μια διαρκή αντίφαση, σε μια διαρκή κρίση. Για αυτό όσο πιο δεξιά είναι η στροφή της ηγεσίας τους, τόσο πιο μεγάλες οι ανταρσίες και οι αμφισβητήσεις από τα αριστερά, από τον ίδιο τον κόσμο τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ηγεσίες τους παραιτούνται εύκολα από το να παρουσιάζουν τους συμβιβασμούς και τα ξεπουλήματά τους σαν αναγκαία βήματα σε ένα πιο «ρεαλιστικό» δρόμο για να αλλάξει η κοινωνία. 
Σχολιάζοντας και την ανακοίνωση της ΚΟΒ INTRACOM του ΚΚΕ που επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στη ΓΕΝΟΒΑ ΙΝΤΡΑCOM αλλά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Σαν ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM, δραστηριοποιούμαστε συνδικαλιστικά στο χώρο μας και ταυτόχρονα παρακολουθούμε στενά και με άποψη τις τάσεις του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Μέλη της ΓΕΝΟΒΑ δραστηριοποιούνται ανοιχτά πολιτικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σαν παράταξη όμως η ΓΕΝΟΒΑ παλεύει για να συσπειρώσει ευρύτερα τους εργαζόμενους του χώρου σε αγωνιστική-ενωτική κατεύθυνση απέναντι στην εργοδοσία και τις αντεργατικές πολιτικές αλλά και σε αλληλεγγύη με όλους τους εργαζόμενους - πολεμώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.   
Για το ΚΚΕ το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα σήμαινε στήριξη στον Τσίπρα. Κι όμως όλοι έχουν καταλάβει ότι το 62% ΟΧΙ, η δυναμική του ΟΧΙ, ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε εκλογές το Σεπτέμβρη για να νομιμοποιήσει την κωλοτούμπα του, την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και την νεκρανάσταση των πολιτικών εκπροσώπων του ΝΑΙ που είχε στείλει ο κόσμος στα αζήτητα. Έχασε την πιο αριστερή του πτέρυγα, συνεχίζονται οι ανταρσίες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφιση των μέτρων υλοποίησης του τρίτου μνημονίου και τους «κόφτες», αλλά και με την μεταστροφή του στο προσφυγικό.
Είναι  ανιστόρητη και πολιτικά λάθος η θέση ότι οι διαφορετικοί συσχετισμοί δύναμης μεταξύ εργατών –αστών μέσα στον καπιταλισμό εκφράζονται μόνο από τη διαφορά μεταξύ χούντας και αστικής δημοκρατίας, όπως λέει η ΚΟΒ ΙΝΤΡΑΚΟΜ του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή της. Μέσα στην αστική δημοκρατία μπορεί να έχουμε μεγάλες διαφορές στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ εργατών –αστών που θα εκφράζεται πολιτικά με την ενίσχυση της αριστεράς  σε βάρος της δεξιάς (όλων των πτερύγων τους) και ανάποδα.    
Για να μην πάμε στη Χιλή του Αλλιέντε ή στη Θάτσερ της Αγγλίας κ.ο.κ., ας δούμε το παράδειγμα της Κύπρου, όπου από το 2008 κυβέρνηση ήταν ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ, το ιστορικό μεταρρυθμιστικό αριστερό κόμμα της χώρας. Και έπεσε το 2013 γιατί έφερε μνημόνιο. Ας μας πει η ΚΟΒ ΙΝΤΡΑΚΟΜ του ΚΚΕ, είναι και το ΑΚΕΛ ένα δεξιό κόμμα και αν όχι, ποια είναι η διαφορά μεταξύ ΑΚΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ, ποια η διαφορά μεταξύ Τσίπρα και Χριστόφια;
Η μεταρρυθμιστική Αριστερά του Τσίπρα, παρά την κατρακύλα της στα τελευταία δεξιά σκαλοπάτια, συνεχίζει να δίνει τη μάχη του αριστερού «ρεαλισμού». Ποια είναι εδώ και τώρα η πιο αριστερή ρεαλιστική πολιτική σε αυτές τις συνθήκες; Πείτε μου και θα την κάνω, προκαλεί ο Τσίπρας. Το κόστος εξόδου, ισχυρίζεται, είναι μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής στην ευρωζώνη. Και στο μέτωπο του ρατσισμού δηλώνει ότι  οι πρόσφυγες είναι μεν θύματα του πολέμου και  δε τους φορτώνουμε το φταίξιμο για την κρίση με ένα χυδαίο ακροδεξιό-ρατσιστικό τρόπο, αλλά δεν  μπορούμε να είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη με ανοικτά σύνορα, αφού οι υπόλοιποι δε θέλουν να μοιραστούν το «βάρος».
Την ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ την καλλιεργεί όποιος δεν έχει εναλλακτική πρόταση για το σήμερα. Δε στέκει να απευθύνεται αυτή η κριτική σε δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αναδεικνύει τη στροφή αριστερά του κόσμου και διεκδικεί Στάση Πληρωμών εδώ και τώρα, μονομερή διαγραφή του χρέους για να σταματήσουν τα μνημόνια. Και ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί ότι δεν πρέπει να φοβηθούν οι εργαζόμενοι το Grexit γιατί με όπλο τον εργατικό έλεγχο, ξεκινώντας από το τραπεζικό σύστημα, μπορούν να συντρίψουν τις όποιες κερδοσκοπικές επιθέσεις επιχειρηθούν από τα αφεντικά κατά την έξοδο. Άπλωμα του εργατικού ελέγχου –γέφυρα με τη σοσιαλιστική στρατηγική είναι η πολιτική πρόταση πάλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το κίνημα. Την ίδια στιγμή η θέση του ΚΚΕ είναι ότι δεν υπάρχει  καμιά αριστερή στροφή στην κοινωνία,  ναι μεν δεν αναγνωρίζει το χρέος και είναι γενικώς ενάντια στα μνημόνια, την ευρωζώνη και την Ε.Ε., αλλά κουβέντα για Στάση Πληρωμών και Grexit εδώ και τώρα. Στο δημοψήφισμα του Ιούλη, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, συμπλήρωνε ότι, σ’ αυτές τις συνθήκες, το Grexit θα είναι και χειρότερο από τα μνημόνια, θέση που δεν έχει αλλάξει ούτε και σήμερα.
Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό η κυβέρνηση προχώρησε σε ένα «ρατσιστικό μνημόνιο». Αλλά αν δεν υιοθετείς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την πολιτική ανοικτών συνόρων, αν δε σπας καθαρά με τις ιμπεριαλιστικές –ρατσιστικές πολιτικές της «Ευρώπης-φρούριο», πέρα από την καταγγελία τους, αν δεν παίρνεις καθαρή θέση ότι χωράνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες  στη χώρα γιατί είναι εργάτες που μπορούν να παράγουν πλούτο όπως και οι έλληνες άνεργοι, αλλά δε χωράνε οι καπιταλιστές γιατί δημιουργούν κρίση και ανεργία, ουσιαστικά κινείσαι στο επίπεδο βελτιώσεων του πλαισίου της κυβέρνησης, όσο και να την καταγγέλλεις.
Ούτε το ζητούμενο στο κίνημα είναι να διστάζεις να συμπαρατάσσεσαι για δράσεις με τις ηγεσίες των συνδικάτων παρά το γεγονός ότι διαφωνείς στα θεμελιώδη προβλήματα του εργατικού κινήματος. Επιδιώκουμε συνδικαλιστικά, συστηματικά, τις κοινές δράσεις -κι’ όχι τις συμβολικές ξεχωριστές συγκεντρώσεις- που εμφανίζονται στη βάση της επείγουσας ανάγκης να εξασφαλιστεί για την εργατική τάξη ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στις καπιταλιστικές επιθέσεις, σε όλες τις περιπτώσεις που ο κόσμος που ακολουθεί αυτές τις ηγεσίες είναι έτοιμος να ενωθεί σε έναν κοινό αγώνα και όταν αυτές οι  ηγεσίες αναγκάζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να γίνουν εργαλεία αυτού του αγώνα, παρά το γεγονός ότι θα ακολουθήσουν κατά κανόνα τρικλοποδιές στη συνέχεια.
Αλλά ποια ήταν η στάση του ΠΑΜΕ στο επίπεδο του μαζικού κινήματος στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα του τρίτου μνημονίου;  Η ΓΣΕΕ είχε κατ’ αρχήν μια διαλυτική στάση στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μετά την Πανεργατική στις 4 Φλεβάρη. Ο πιο σταθερός υποστηρικτής των επόμενων βημάτων που πρότεινε η ΓΣΕΕ, της 48ωρης απεργίας όταν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, σαν το μοναδικό επόμενο απεργιακό επόμενο βήμα του κινήματος, ήταν το ΠΑΜΕ, σε όλους τους χώρους, παρά το γεγονός ότι γινόταν όλο και πιο φανερό ότι η ψήφιση του  νομοσχεδίου θα γινόταν μέσα στο Πάσχα ή αιφνιδιαστικά αμέσως μετά.
Στο Δ.Σ. του σωματείου μας, όχι μόνο η ΑΚΕ, αλλά και η ΑΕΕ δε στήριξε την πρόταση της ΓΕΝΟΒΑ για στάση εργασίας και συγκέντρωση-συζήτηση για το ασφαλιστικό στις 7 Απρίλη, μέρα απεργίας της ΑΔΕΔΥ για να προετοιμάσουμε τη 48ωρη στο χώρο, αλλά και να πιέσουμε για συμμετοχή και του ιδιωτικού τομέα στις 7/4, με τη δικαιολογία ότι αφού δεν το έβαλαν τα κεντρικά συνδικάτα (των Παναγόπουλων) δε  θα βοηθήσει να πάρουμε εμείς δική μας απόφαση σε κεντρικό ζήτημα. Στα ΜΜΕ, όπου έγιναν Γ.Σ. και βγήκαν πριν το Πάσχα κινητοποιήσεις διαρκείας των εργαζομένων, το ΠΑΜΕ υποστήριξε τη θέση-φρένο ότι η σωστή τακτική ήταν η εξοικονόμηση δυνάμεων και η καλύτερη προετοιμασία της 48ωρης για τον κλάδο των ΜΜΕ. Όχι η δική τους απεργία που ουσιαστικά έδινε τον τόνο για το τι έπρεπε να κάνουν και οι υπόλοιποι κλάδοι πιέζοντας και τη ΓΣΕΕ να σπάσει την αδράνειά της.
Προφανώς δεν μπορεί να είναι αδιάφορο αν το ρεύμα απογοήτευσης απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ γίνει ρεύμα υποστήριξης της ακραιφνώς νεοφιλελεύθερης Ν.Δ. με τις ακροδεξιές συνιστώσες της. Πολύ περισσότερο αν, θεωρητικά, γίνει ένα απροκάλυπτα ακροδεξιό ρεύμα. Παλεύουμε να κερδίσουμε αυτό τον κόσμο από τα αριστερά του Τσίπρα. Θα είναι μια αρνητική εξέλιξη η παλινόρθωση της δεξιάς για το συσχετισμό δύναμης μεταξύ εργατών–αστών και αυτό θα οφείλεται στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που, κατρακυλώντας όλο και πιο δεξιά, νεκρανασταίνει τους Μητσοτάκηδες και Σαμαροβενιζέλους, οι οποίοι, αν τους δοθεί η ευκαιρία,  θα συνεχίσουν με τη μεγαλύτερη ορμή το προηγούμενο αντεργατικό τους έργο για να έρθουν οι επενδυτές που θα μας σώσουν, αφού πρώτα μας ξαπλώσουν στο έδαφος. Από πού προκύπτει ότι αυτή η παραπάνω αντίληψη είναι ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ;
O σοσιαλισμός είναι πάντα η εναλλακτική στρατηγική απέναντι στις αστικές διαχειρίσεις που αργά ή γρήγορα γυρίζουν σε αντεργατικές επιθέσεις. Αλλά ο σοσιαλισμός αποδεικνύεται και πρόσφατα, εδώ και ενάμισι χρόνο, ότι δεν μπορεί να είναι ένα ευχολόγιο, ένα εικόνισμα που χωράει οποιαδήποτε δεξιόστροφη πολιτική επιλογή στις σημερινές συνθήκες, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πράττει, σε μια αδιέξοδη αναζήτηση ενός ανύπαρκτου «ενδιάμεσου» δρόμου.
Αλλά η μη ύπαρξη μεταβατικού “σταδίου” (ενδιάμεσου δρόμου), όπως η σφοδρή αντιπαράθεση των  στρατοπέδων του ΝΑΙ και του ΟΧΙ κατέδειξε τον Ιούλη, δεν μπορεί να μεταφράζεται σε μη ύπαρξη μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος (ενός πλαισίου άμεσων πολιτικών στόχων) πάλης των λαϊκών τάξεων για μια άμεση, λυτρωτική απάντηση στις αγωνίες και τις ανάγκες τους και το οποίο γεφυρώνει τις σημερινές διεκδικήσεις με την ανατροπή του καπιταλισμού. Η μη υιοθέτηση ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος οδηγεί στην ηττοπαθή-σεκταριστική λογική του “επαναστατικού τελεσιγραφισμού” από μία αυτοανακηρυγμένη “πρωτοπορία”, που θέτει ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη μετωπικής δράσης την αποδοχή των δικών της στρατηγικών στόχων από τις λαϊκές μάζες. Η μάχη με το ρεφορμισμό (δηλ. τη στρατηγική της μεταρρύθμισης - όχι της ανατροπής- των θεσμών για την κοινωνική αλλαγή) δεν αντιμετωπίζεται με αφορισμούς, ηθικολογίες, ισοπεδωτισμούς ή συνωμοσιολογίες. Είναι μάχη και ρήξη με το είδος του «ρεαλισμού» που πηγάζει από την αστική ιδεολογική ηγεμονία στο εργατικό κίνημα. Απαιτεί ξεκαθαρίσματα, ρήξεις και ανατροπές στο σήμερα που φέρνουν πιο κοντά το σοσιαλισμό, με όπλο τη μεγαλύτερη συσπείρωση στο κίνημα που θα επιβάλει αυτές τις ρήξεις. Αυτό είναι το αντίδοτο στην πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιλέγει το ρεαλισμό των μνημονίων με την αέναη λιτότητα, των συμφωνιών Ε.Ε-Τουρκίας και την εμπιστοσύνη στους «επενδυτές».  Ο σοσιαλισμός νοείται μόνο σαν μια υπαρκτή τάση που συγκρούεται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων -κάτι πολύ διαφορετικό από ένα απλό “ιδανικό” για το ακαθόριστο μέλλον- κι οφείλει να αναπτύσσεται μέσα από το σημερινό κίνημα για την ανατροπή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών σε βάρος του κεφαλαίου, συγκεντρώνοντας δυνάμεις για αποφασιστικές αναμετρήσεις, οι οποίες θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη.                                                             Ο αγώνας συνεχίζεται.