ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ 31.5.2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ                                                         29/5/2017

Όλοι στην Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση στις 31/5 για να προχωρήσουμε στον απολογισμό δράσης του σωματείου μας για τη θητεία που έληξε, να συζητήσουμε πως διεκδικούμε αποτελεσματικά στη συνέχεια τα αιτήματά μας απέναντι στις εργοδοσίες και τις διοικήσεις τους, συνεκτιμώντας και τις  νέες συνθήκες που διαμορφώνει το νέο μνημόνιο διαρκείας που ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση, στη λογική της «εξόδου από την κρίση» μέσα από το «μονόδρομο» των μνημονίων.

Η προηγούμενη θητεία του σωματείου ξεκίνησε την περίοδο του ταξικού και βροντερού ΟΧΙ στα μνημόνια στο δημοψήφισμα 5 Ιούλη του 2015. Με ανακοίνωσή μας, σα ΓΕΝΟΒΑ ΙNTRACOM, που στείλαμε και μοιράσαμε και στις πύλες, στηρίξαμε ξεκάθαρα το ΟΧΙ στα μνημόνια που φέρνoυν την κοινωνική καταστροφή. Υποστηρίζουμε σταθερά τη διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους σε βάρος των τραπεζιτών και το σταμάτημα της φτωχοποίησης του κόσμου στο βωμό της κερδοφορίας των επερχόμενων «επενδυτών» που υποτίθεται θα φέρουν την ανάκαμψη.

 Η ΑΚΕ στήριξε, εμμέσως πλην σαφώς, το ΝΑΙ, αναπαράγοντας ασχολίαστη την απαράδεκτη ανακοίνωση της ΓΣΕΕ (σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων που πανελλαδικά ψήφισαν ΟΧΙ). Η δε ΑΕΕ, κράτησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ, θεωρώντας κάλπικη την αναμέτρηση, κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση, αλλά χάνοντας τη δυναμική της γιγαντιαίας ταξικής σύγκρουσης που εξελίσσονταν μπροστά μας – που χαρακτηριστικά εκφράστηκε και στο αποτέλεσμα με τα τεράστια ποσοστά του ΟΧΙ στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τα τεράστια ποσοστά του ΝΑΙ στις βόρειες.

Το αποτέλεσμα μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, και ψήφισε το τρίτο μνημόνιο (κάτι που τον έχει οδηγήσει σε βαθειά κρίση), είναι ότι βρισκόμαστε βαθιά μέσα στο τούνελ. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, σπάζοντας τις υποσχέσεις της για σταμάτημα και αναστροφή της λιτότητας, μέσα από την ανέφικτη στρατηγική της για αμοιβαία επωφελείς δρόμους με την εγχώρια ελίτ και με την ευρωζώνη. Απορρίπτοντας τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, οδηγείται σε διαδοχικούς, όλο και πιο επώδυνους συμβιβασμούς, μια δεξιά κατρακύλα, που οδήγησε και στο 4ο μνημόνιο διαρκούς λιτότητας, όπου προβλέπονται αιματοβαμμένα κι άπιαστα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022, παραπλήσια και τις προσεχείς δεκαετίες.

Οι συλλογικές συμβάσεις (κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές) δεν αποκαθίστανται μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Από τώρα έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί οι ομαδικές απολύσεις με την κατάργηση του υπουργικού βέτο, νεκραναστήθηκε από άλλες εποχές το εργοδοτικό λοκ-άουτ ενώ για τους αμέσως επόμενους μήνες υπάρχει δέσμευση για νομοθετικό πλαίσιο παρεμπόδισης των απεργιών στα Α’βάθμια σωματεία απαιτώντας απαρτία 50% των μελών τους. Δεν προβλέπεται επαναφορά του θεσμού της Διαιτησίας που εξασφάλιζε την υπογραφή των κλαδικών συμβάσεων. Με αυτά τα αρνητικά δεδομένα  υπερακοντίζονται οι υποσχέσεις για μελλοντική επαναφορά της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων και υπερίσχυσης της ευνοϊκότερης σύμβασης μετά το καλοκαίρι του 2018. Οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και της κοινής ωφέλειας συνεχίζονται και απλώνονται παντού, καθώς κι οι ληστρικοί πλειστηριασμοί σε βάρος δανειοληπτών.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα περιμένοντας που θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις ΔΝΤ-Ε.Ε., δίνοντας κι ένα πρόσχημα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ να κοιμάται, αλλά οι συσχετισμοί σε ένα μεγάλο όμιλο όπως ο δικός μας δείχνουν μια διαφορετική εικόνα: πρόσφατα, η απόπειρα της εργοδοσίας να αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους στην INMAINT, σκόνταψε στην Γ.Σ. των συναδέλφων που αποφάσισαν 48ωρη απεργία 6-7 Μάρτη και δικαιώθηκαν (ανάλογη νίκη είχαν και τον Δεκέμβρη του ‘16). ‘Όταν η εργοδοσία προχώρησε σε εκδικητικές απολύσεις στην ΙΝΜΑΙΝΤ 2 εργαζομένων και συνδικαλιστών (από τα ψηφοδέλτια ΓΕΝΟΒΑ και ΑΕΕ), μια νέα μαζική 48ωρη απεργία στις 16-17 Μάρτη πέτυχε την ανάκλησή τους, καθώς οι εργαζόμενοι επέμειναν αγωνιστικά και τη δεύτερη μέρα, παρά το γεγονός ότι τα δικαστήρια είχαν κηρύξει την απεργία παράνομη (αξιοποιήσαμε την απεργιακή κάλυψη από το Ε.Κ.Α., αλλά και κρατήσαμε  συνεχώς ανοικτή την προοπτική κλιμάκωσης της κινητοποίησης).

Η μάχη στην INMAINT πάτησε στο συσχετισμό δύναμης που έχουμε διαμορφώσει μέσα από τη μαζικότητα και τη δύναμη του ενιαίου σωματείου μας (που έχει και όλη την ευελιξία να ενώνει μέρος ή το σύνολο των συναδέλφων απέναντι στους μετόχους και τις διοικήσεις τους, ανάλογα με τα μέτωπα που ανοίγουν) και επιβεβαίωσε την οργανωμένη μας δυνατότητα να βάζουμε φρένα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Βασίστηκε στις 2 δυνατές 48ωρες απεργίες σε όλες τις εταιρείες το 2011 ενάντια στις μειώσεις και τις απολύσεις, στην πολυήμερη απεργία στη DEFENSE το 2012 ενάντια στο τετραήμερο, στις κινητοποιήσεις στην ίδια την ΙΝΜΑΙΝΤ το 2013, όταν δέχτηκε επίθεση για δεύτερο γύρο μισθολογικών μειώσεων εν μέσω απειλών για κλείσιμο, στην 24ωρη στην INTRASOFT στο τέλος του 2013.

Σαν ΓΕΝΟΒΑ στηρίξαμε αποφασιστικά την απεργία στην IΝΜΑΙΝΤ, σε συμπόρευση με την ΑΕΕ, που στο παρελθόν ταλαντευόταν για την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων καλλιεργώντας την ηττοπάθεια. Προσπαθήσαμε να βγει Γ.Σ. όλων των εργαζομένων και τα δύο προηγούμενα χρόνια, επιχειρηματολογώντας για να βάλουμε τις ανάγκες μας μπροστά από τα προνόμια μετόχων και μεγαλοστελεχών, αλλά και αναδεικνύοντας τα  κέρδη ή τουλάχιστον τη λειτουργική κερδοφορία όλων των εταιρειών, όντας η μόνη παράταξη που προτείναμε με ανακοινώσεις και περιοδείες μας ξεκάθαρα και τις 2 χρονιές, απεργιακή κινητοποίηση σαν το μόνο μέσο για να πάρουμε πίσω αυτά που χάσαμε, συλλογικές συμβάσεις και μισθούς στα επίπεδα του 2010 για παλιούς και νέους συναδέλφους.

Η ΑΚΕ, που έχει την πλειοψηφία στο Δ.Σ., συνεχίζοντας τη διαχρονική τακτική της να βάζει πλάτη στην εργοδοσία, αρνήθηκε να στηρίξει ένα αγωνιστικό πλάνο διεκδίκησης που βάζει μπροστά τις ανάγκες μας και καλλιέργησε μια στάση κινδυνολογίας από τη μια, και από την άλλη εφησυχασμού και μοιρολατρίας,  βοηθώντας τη διοίκηση να περάσει τη δική της πολιτική: του παγώματος των μισθολογικών διεκδικήσεων, της διατήρησης του καθεστώτος των τρομοκρατικών ατομικών συμβάσεων και της μη επαναφοράς των κλαδικών, αλλά κι επιλεκτικών εκβιαστικών απομακρύνσεων με τη μορφή των «οικιοθελών αποχωρήσεων».

Η στάση της ΑΚΕ στην απεργία στην ΙΝΜΑΙΝΤ ήταν αρχικά αρνητική και αναπαρήγαγε εργοδοτικές κινδυνολογίες απέναντι στη διάθεση των συναδέλφων για αγωνιστική διεκδίκηση της έγκαιρης αποπληρωμής των δεδουλευμένων, στη συνέχεια σύρθηκε στις κινητοποιήσεις αλλά διαρκώς έβαζε προσκόμματα, υπονομεύοντας τον αγώνα των συναδέλφων. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ο αγώνας εξελίχτηκε σε αποφασιστικό σταθμό για το ίδιο μας το σωματείο, καθώς στην ουσία επιχειρήθηκε, όχι μόνο να επιβληθεί ένα καθεστώς απληρωσιάς που θα μπορούσε να απλωθεί στη συνέχεια, αλλά παραπέρα να απαγορευτεί η ίδια η απεργία, ως αποφασιστικό μέσο πάλης του σωματείου.

Απέναντι στη συνεχιζόμενη γενική επίθεση που δεχόμαστε οι εργαζόμενοι, παλέψαμε σαν ΓΕΝΟΒΑ, με περιοδείες και συγκεντρώσεις στους χώρους, με ανακοινώσεις του Δ.Σ. μαχητικές και με όλες τις πολιτικές αιχμές - που γράφτηκαν με δική μας πρωτοβουλία - και πετύχαμε σε ένα βαθμό να κινητοποιήσουμε και να κατεβάσουμε κάτω από το πανό του σωματείου τους συναδέλφους στις γενικές απεργίες ενάντια στη μνημονιακή λιτότητα. Πήραμε σαν ΓΕΝΟΒΑ, μαζί με την ΑΚΕ, μια σειρά αποφάσεις στο Δ.Σ. για τη συμμετοχή του σωματείου στις γενικές απεργίες που κήρυξε η ΓΣΕΕ, αλλά ουσιαστικά παλεύαμε μόνοι μας για να υλοποιήσουμε αυτές τις αποφάσεις.

Από την άλλη μεριά η ΑΕΕ διάλεγε κάθε φορά το δρόμο της απομόνωσης, των χωριστών συγκεντρώσεων και της πολιτικής του τελεσίγραφου προς τους εργαζόμενους, που βάζει σαν προϋπόθεση για να προχωρήσει η κοινή δράση για τα εργατικά αιτήματα, την απόρριψη των υφιστάμενων πλειοψηφιών των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τους εργαζόμενους καθώς και την υιοθέτηση του πλαισίου του ΠΑΜΕ.

Επιμένουμε σαν ΓΕΝΟΒΑ στην ανάγκη της κοινής δράσης για τους πρακτικούς στόχους που υπηρετούν τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων. Δεν σταματάμε να κριτικάρουμε σκληρά τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, αντίθετα τις στριμώχνουμε όταν παρατάσσουμε μια ενωμένη στρατιά στα απρόθυμα καλέσματα που αναγκάζονται να κάνουν κάτω από την πίεση της βάσης. Τις  σπρώχνουμε έτσι να γίνουν, σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, εργαλείο του αγώνα και μέσα στον κοινό αγώνα δίνουμε τη μάχη της γενίκευσης και της ριζοσπαστικοποίησης. Όταν αυτές οι ηγεσίες, με δική τους ευθύνη, αρνούνται κάθε δράση, έχουμε συμβάλει να βγουν ξεκάθαρα συμπεράσματα για τη στάση τους, ενώ στηρίζουμε αποφασιστικά τη συμμετοχή του σωματείου μας σε συλλαλητήρια όπου η πρωτοβουλία ανήκει σε επιμέρους εργατικούς συντονισμούς, όπως το ΠΑΜΕ κ.ά. αλλά και σε αντιφασιστικούς–αντιρατσιστικούς συντονισμούς, όπως η ΚΕΕΡΦΑ. Δείγμα για τις δυνατότητες κοινής δράσης είναι και τα χειροπιαστά βήματα που ομόφωνα υλοποιήσαμε σαν ΔΣ για την ενίσχυση των προσφύγων με εφόδια, όπου είχαμε μεγάλη συμμετοχή από τους συναδέλφους, αλλά και για τη στήριξη της εγγραφής των προσφυγόπουλων στα σχολεία και την απόκρουση των φασιστοειδών που οργάνωσαν τη ρατσιστική εκστρατεία εναντίον τους.

Η γενική απεργία στις 17 Μάη, οι πρόσφατες απεργίες στα λιμάνια, στους δήμους, στα νοσοκομεία, αλλά και τα αντιρατσιστικά–αντιφασιστικά συλλαλητήρια όπως στις 18 Μάρτη καθώς κι οι μαζικές απαντήσεις ενάντια στα δολοφονικά τάγματα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (που επιτέθηκαν πρόσφατα στον έλληνα φοιτητή μπροστά στα γραφεία τους), αλλά και ενάντια στις δεκάδες άγριες ρατσιστικές επιθέσεις στη Γκορυτσά Ασπροπύργου με θύματα εργάτες Πακιστανούς υπό την ανοχή–κάλυψη της αστυνομίας, δείχνουν ότι η εργατική αντίσταση συνεχίζεται, οι εργαζόμενοι δεν απογοητεύονται αλλά ούτε τρομοκρατούνται ή αποπροσανατολίζονται από τον ακροδεξιό ψευτοαντισυστημισμό που βασίζεται στη βία για να επιβληθεί.

Μέσα στο χώρο μας η δυναμική που έχουμε δημιουργήσει όλοι οι εργαζόμενοι που ανήκουμε στις εταιρείες που αποσπάστηκαν από την μητρική εταιρεία το 2006, οι αγωνιστικοί μας δεσμοί, οι μαζικές μας διαδικασίες, η συμμετοχή μας στις δράσεις που αποφασίζουμε, η ενότητά μας και η αποφασιστικότητά μας, το δυνάμωμα του σωματείου μας απέναντι στην εργοδοσία, αλλά και μπροστά στις δυσμενείς για τους εργαζόμενους και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας μνημονιακές νομοθετήσεις, είναι η πραγματική δύναμη για τους αγώνες μας μέσα κι έξω από την INTRACOM. Πίσω από τις θετικές δράσεις του σωματείου και τα 2 αυτά χρόνια υπάρχουν οι επίμονες και σκληρές προσπάθειες της ΓΕΝΟΒΑ για να σπρώξει τα πράγματα μπροστά για τους εργαζόμενους, να ενώσουμε τους συναδέλφους στον αγώνα ενάντια στις επιθέσεις εργοδοσίας και κυβερνήσεων. Στη βάση αυτής της αγωνιστικής ενότητας χρειάζεται να συνεχίσουμε, αλλά και να την ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο με τη μαζική μας συμμετοχή  στο  σωματείο, αλλά και με την εκλογή ενός Δ.Σ. με αγωνιστική πλειοψηφία ενισχύοντας τη ΓΕΝΟΒΑ (αλλά και την ταξική, αγωνιστική εκπροσώπησή μας στα Β’βάθμια όργανα ΠΟΕΜ, ΕΚΑ κ.ά.).

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ Γ.Σ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 31/5 ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ Α5 ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ 17.5.2017

Όλοι και όλες 17 Μάη στην πανεργατική απεργία που
αποφάσισαν τα συνδικάτα. Απεργούμε και διαδηλώ-
νουμε για να πετάξουμε στα σκουπίδια την νέα μνημονι-
ακή συμφωνία. Κατεβαίνουμε στο δρόμο για να μην αφή-
σουμε να περάσει τη νέα επίθεση που φέρνουν δανειστές
και κυβέρνηση ενάντια στους εργαζόμενους και βήμα για
να επιβάλλουμε κλιμάκωση με νέα πανεργατική απεργία
για να μην περάσει το νέο μνημόνιο διαρκείας.
Η κυβέρνηση Τσίπρα αγκαλιά με την Τρόικα, αποδέχθηκε
όλα τα σκληρά μέτρα που απαιτούσαν από την αρχή οι δανει-
στές. Πετσοκόβουν το αφορολόγητο αναγκάζοντας εργαζόμε-
νους των 500 ευρώ να πληρώνουν φόρο. Κόβουν την προ-
σωπική διαφορά στις συντάξεις, μειώνοντας έως και 22%, το
εισόδημα των συνταξιούχων. Ανοίγουν τα εμπορικά καταστή-
ματα όλες τις Κυριακές. Για τις απολύσεις καταργούν το δικαί-
ωμα του “βέτο”, που είχε ως τώρα το υπουργείο Εργασίας και
αφήνουν τα αφεντικά να απολύουν κατά βούληση όπως στην
Χαλυβουργία το 2014. Επιταχύνουν τις ιδιωτικοποιήσεις στη
ΔΕΗ, το νερό τις συγκοινωνίες. Τα αρπακτικά του δημόσιου
πλούτου έχουν αρχίσει από τώρα να ακονίζουν τα μαχαίρια και
τα πιρούνια τους.
Η κυβέρνηση παριστάνει ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο ομα-
λότητας: η “διαπραγμάτευση” τελείωσε, η οικονομία θα αρχί-
σει να αναπτύσσεται, θα γίνει συζήτηση για την ελάφρυνση του
χρέους. Όμως στη διεθνή εικόνα του καπιταλισμού δεν επι-
κρατεί “ομαλότητα”, ούτε οικονομική ούτε πολιτική. Στην αμε-
ρικάνικη οικονομία που παραδοσιακά λειτουργεί σαν “ατμο-
μηχανή” για τους καπιταλιστές παντού, τα στοιχεία δείχνουν
ότι άρχισε επιβράδυνση αντί για επιτάχυνση της οικονομικής
ανάπτυξης. Στην Ευρώπη, η εικόνα είναι ακόμη πιο σκοτεινή.
Τα σενάρια για “βελούδινο” Brexit της Βρετανίας από την ΕΕ
απομακρύνονται και η οικονομία βαλτώνει.
Η διαχείριση Τσίπρα στηρίχτηκε στην ψεύτικη ελπίδα ότι ο
ιδιωτικός τομέας θα βγάλει την οικονομία από την ύφεση και
ότι ο δημόσιος τομέας δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το
να κόβει τις δαπάνες του και να λεηλατεί τα εισοδήματα των
μισθωτών και των συνταξιούχων για να εξασφαλίζει πλεονά-
σματα του προϋπολογισμού. Αυτό το παραμύθι πλέον τελειώ-
νει. Ότι είχε πάθει το success story του Σαμαρά το 2014, το ίδιο
συμβαίνει τώρα με τον Τσακαλώτο και τον Τσίπρα.
Την ίδια ώρα η επαίσχυντη στάση του Μουζάλα απέναντι
στους πρόσφυγες, η στήριξη των ιμπεριαλιστών στο συνεχι-
ζόμενο σφαγείο στη Συρία, οι δηλώσεις για «αναβάθμιση» του
δολοφονικού ρόλου της Σούδας στη Μεσόγειο, οι αγκαλιές και
οι κοινές πολεμικές ασκήσεις με την χούντα της Αιγύπτου και
το σιωνιστικό ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ δείχνουν ότι η κα-
τρακύλα της κυβέρνησης του Τσίπρα είναι συνολική.
Απέναντι σε αυτήν την κατάντια, η εργατική απάντηση είναι η
κλιμάκωση των εργατικών αγώνων για να μην περάσει η νέα
συμφωνία και να διαγραφεί το χρέος. Δεν έχουμε ανάγκη τα
λεφτά της “δόσης” που θα εκταμιεύσουν σαν αντάλλαγμα για
την τήρηση της συμφωνίας. Όλα τα λεφτά θα πάνε πίσω σαν
τοκοχρεολύσια στα ταμεία των τραπεζιτών. Η εναλλακτική
λύση είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Να
συγκρουστούμε με το Ευρώ και την Ε.Ε. Να κρατικοποιηθούν
οι τράπεζες και όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις κάτω από τον
έλεγχο των εργαζόμενων.
Η πραγματική ελπίδα έρχεται από τους δρόμους. Η φετινή
Πρωτομαγιά ήταν μήνυμα για τον πανεργατικό σεισμό που έρ-
χεται στις 17 Μάη ενάντια στο νέο Μνημόνιο. Η 17 Μάη μπορεί
να γίνει η εργατική απάντηση στην κυβέρνηση Τσίπρα, την ΕΕ
και το ΔΝΤ. Γι’ αυτό χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμός σε κάθε
χώρο. Με εξορμήσεις συσκέψεις, περιοδείες συνελεύσεις να
οργανώσουμε την μαζική συμμετοχή όλων των χώρων στην
απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Η επιτυχία της πανεργατικής θα δώσει στήριγμα στους αγώ-
νες που ανοίγονται όλη την επόμενη περίοδο σε ΔΕΗ, ΟΛΘ, ΕΥ-
ΔΑΠ και ΕΥΑΘ για να μην ιδιωτικοποιηθούν, στην Υγεία και την
Εκπαίδευση που παλεύουν για μαζικούς διορισμούς μόνιμου
προσωπικού, για να μην υλοποιηθεί η ακόμη μεγαλύτερη ελα-
στικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Θα βάλει πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρή-
σουν με απεργιακή κλιμάκωση, στη στήριξη και το συντονι-
σμό των αγώνων, για να εμποδίσουμε να γίνουν πράξη τα νέα
μέτρα. Αυτός ο προσανατολισμός και η οργάνωση του, πέφτει
στις πλάτες των αγωνιστών της βάσης, στους μαχητικούς συν-
δικαλιστές και τα πρωτοβάθμια σωματεία. Αυτή τη μάχη δίνει
ο Συντονισμός ενάντια στα μνημόνια και σε καλούμε να έρθεις
μαζί μας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣΜΝΗΜΟΝΙΑ
Eπικοινωνία: • 6984 624069 • syntonismoskd@gmail.com • www.syntonismoskd.blogspot.g
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Πλ. Κάνιγγος, 10πμ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Πλ. Κλαυθμώνος, 11πμ
17 MAH ΑΠΕΡΓΙΑ
Πανεργατικός ξεσηκωμός
ενάντια στο νέο μνημόνιο

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ = ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!!!

Συνάδελφοι, συναδέλφισες

Σχετικά με το άρθρο 4.1. – «Διαρθρωτικές πολιτικές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης»= σε απλά νεοελληνικά ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ, στις σελ. 27-28 του αγγλικού κειμένου του συμπληρωματικού μνημονίου (όπως δημοσίευσε η γερμανική Handelsbatt – όπως κατατέθηκε στην Budestag – γερμανική βουλή) - και αναδημοσίευσε η Καθημερινή http://s.kathimerini.gr/resources/article-files/entwurf-griechenland.pdf  ).

Το ζήτημα όπως διαμορφώνεται με τις μαζικές απολύσεις, είναι πάρα πολύ σοβαρό στις επιπτώσεις του, ουσιαστικά καταργεί τη μέχρι τώρα δυνατότητα του υπουργού να βετάρει τις απολύσεις (εννοείται πάνω από το όριο 5% που τυπικά «παραμένει»), κάτι που είχε μεταβιβασθεί από το 2014 στη δικαιοδοσία του Ανώτατου Συμβούλιου Εργασίας. Μιλάμε για de facto πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και πέραν του τυπικού ορίου 5% (το «φύλλο συκής» ότι δήθεν καερδήθηκε και διατηρείται στη «διαπραγμάτευση»…).

Τώρα πια θα υπάρχει μόνο υποχρέωση του εργοδότη να υποβάλλει στο ΑΣΕ (τριμερής σύνθεση εξ ίσου κυβέρνηση-εργοδότες-εργαζόμενοι) ένα φάκελο με διάφορες πληροφορίες και σχέδια-ευχολόγια (κι αυτά προαιρετικά) και να έχει διεξαγάγει διαβούλευση με τους εκπροσώπους των εργαζόμενων μέχρι 30 μέρες. Αν το ΑΣΕ διαπιστώσει ότι ο «φάκελος» που υποβλήθηκε είναι πλήρης και η διαβούλευση έγινε, τότε μπορεί να δώσει το ΟΚ να γίνουν άμεσα οι απολύσεις, αλλιώς θα γίνουν έτσι κι αλλιώς 3 μήνες μετά την ειδοποίηση του ΑΣΕ! Ακόμη κι αν στο «φάκελο» υπάρχει μέσα μια μούτζα! Σαν κι αυτή που η κυβέρνηση μας μοστράρει μέχρι να της μοστράρουμε κι οι εργαζόμενοι τη δική μας…

Μιλάμε κανονικά για πλήρη απελευθέρωση απολύσεων, με maximum καθυστέρηση 3 μηνών!!! Δηλ. μια επιχείρηση να απολύει ακόμη και το 90% των εργαζομένων μέσα σε 3 μήνες, χωρίς άλλο κώλυμα νομικά.

Κι από την άλλη, τορπίλη στη δυνατότητα για απόφαση απεργίας (το μόνο όπλο που τυπικά μένει στους εργαζόμενους) με την εισαγόμενη απαρτία του 50%, νέος νόμος για fast track ακύρωση απεργιών κλπ…

Μιλάμε για διαδικασίες πιστολέρο του Φάρ-Ουέστ!!!

Απορώ που το θέμα δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που έχει… Από συνδικάτα, κόμματα κλπ.

Μέχρι που βγαίνει ο Βρούτσης απ’ αριστερά…

http://www.protothema.gr/economy/article/678032/vroutsis-kata-ahtsioglou-ferneis-apo-tin-piso-porta-tis-omadikes-apoluseis/

Έτσι, ανάμεσα στα άλλα, στο συμφωνημένο «συμπληρωματικό» (όπως επιγράφεται) μνημόνιο, υπάρχουν και προβλέψεις για τα εργασιακά – συνδικαλιστικά:

·        Ουσιαστική άρση των περιορισμών (χρονικών και διαδικαστικών) στις ομαδικές απολύσεις μέσω 3μηνης απλής ενημέρωσης στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (τριμερής θεσμός)

·        Διαδικασίες με νομοθετημένο fast-track για τη δικαστική προσβολή απεργιών.

·        «Εκσυγχρονισμός» του 1264/1982, μετά διαβούλευση με τους «κοινωνικούς εταίρους» με έμφαση – προαπαιτούμενα – στην αναθεώρηση των λόγων απόλυσης συνδικαλιστών καθώς και των συνδικαλιστικών αδειών. Επίσης, στην επόμενη αξιολόγηση πρέπει να έχει νομοθετηθεί απαρτία τουλάχιστον 50% στα α’βάθμια σωματεία για κήρυξη απεργίας (μέχρι σήμερα επέτρεπε και με απαρτία ακόμη κι ¼ να αποφασίζεται απεργία που όμως τότε θα ψηφιζόταν από τα ¾).

·        κλπ.

Μπράβο στο διαπραγματευτικό team, Τσακαλώτος – Αχτσιόγλου – Σταθάκης κ.ά. και βέβαια, Τσίπρας… Οι νέοι Μυνχάουζεν… Ή Πινόκιο με μύτη ίσαμε 2 μέτρα… ή μάλλον, μας τάκρυβαν μια χαρά, "επιτυχία στη διαπραγμάτευση", "τρεχάλα στην ανάπτυξη" κλπ. κλπ.

Ολόκληρο το κείμενο του νέου μνημονίου (στα αγγλικά, να δούμε αν προλάβουν να το μεταφράσουν για ή θα το καταπιούν αμάσητο και θα ψηφίσουν οι πάντα «πρόθυμοι» και με τα 2 χέρια – όπως περηφανεύτηκε ο Ν. Αθανασίου…).

 

Τα εργασιακά είναι στο άρθρο 4.1, σελ. 26κεξ. (σε μια ψευτο-περίληψη 140 σημείων που έντεχνα προωθήθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ, τα θέματα αυτά είναι "θαμμένα" ή "μασαζαρισμένα")

http://s.kathimerini.gr/resources/article-files/entwurf-griechenland.pdf

ΑΠΑΝΤΗΣΗ εργατική με την πανεργατική Τετάρτη 17.5 και κλιμάκωση!

ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑ!!!

Δεν μπορεί να μας εμπαίζει ο κ. Τσίπρας ότι τον στηρίζουμε γιατί, λέει, δεν βγαίνουμε στους δρόμους…

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Αύριο Πέμπτη 11.5 στις 7μμ στα Προπύλαια συλλαλητήριο - διαδήλωση από α’βάθμια σωματεία, συλλογικότητες, οργανώσεις κ.ά.

ΒΣ

Δεν αρκεί ο Κέινς, χρειαζόμαστε Μάρξ

Δημοσιεύτηκε στην εφιμερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, στις 3 Μάη 2017
http://ergatiki.gr/article.php?id=15810&issue=1272

Δεν αρκεί ο Κέινς, χρειαζόμαστε Μαρξ
Γιάννης Θεοχάρης 03/05/2017, No 1272

Ανάπτυξη με αύξηση της ζήτησης; Είναι εφικτό χωρίς να πάμε κόντρα στο κίνητρο του κέρδους;
Για τους Κεϋνσιανούς, το πρόβλημα της ύφεσης εστιάζεται στην ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη, όπου υπάρχει η επιβεβλημένη ισοτιμία του ευρώ και ταυτόχρονα  επιβάλλονται σκληροί δημοσιονομικοί στόχοι για να αποπληρωθεί το χρέος, που αντιστρατεύονται κάθε δυνατότητα αύξησης της ζήτησης. Το συμπέρασμά τους είναι ότι απαιτείται η επανάκτηση του ελέγχου στην συναλλαγματική, νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, προκειμένου να έχουμε τα εργαλεία για να πετύχουμε αύξηση της ζήτησης.
Συγκεκριμένα χρειάζεται: α) να βγούμε από την Ο.Ν.Ε., υϊοθετώντας το δικό μας εθνικό νόμισμα, που θα το υποτιμήσουμε ως προς το ευρώ, προκειμένου να πουλάμε περισσότερα  προϊόντα στο εξωτερικό (αφού οι εξαγωγές θα φθηνύνουν), αλλά και στο εσωτερικό (αφού τα εγχώρια προϊόντα θα αντικαταστήσουν αρκετά από τα-ακριβότερα πλέον- εισαγόμενα προϊόντα) β) να ρίξουμε φτηνό-νέο χρήμα στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από κρατικοποιημένες τράπεζες που θα δανείσουν στις επιχειρήσεις τα χρήματα που θα πάρουν από την εθνική-κεντρική τράπεζα (η οποία θα εκδώσει νέο χρήμα από το τίποτα, όπως ο Ντράγκι με την ποσοτική του χαλάρωση, το λεγόμενο Q.E.) γ) να αρνηθούμε την επίτευξη υφεσιακών-πρωτογενών πλεονασμάτων με στάση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και να πάμε σε ελλειμματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς για να δώσουμε την αρχική ώθηση στην επέκταση των δαπανών.
Η επιχειρηματολογία στηρίζεται στη θέση ότι η αυξημένη ζήτηση από την ονομαστική υποτίμηση και από το χρήμα που θα πέσει στην αγορά, δε θα οδηγήσει σε υψηλά επίπεδα πληθωρισμού, αλλά θα οδηγήσει στην κινητοποίηση του υποαπασχολούμενου παγίου κεφαλαίου και των ανέργων. Οι καπιταλιστές δε θα αφήσουν να σκουριάζει το αργούν παραγωγικό τους κεφάλαιο, αλλά θα προτιμήσουν να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση με αύξηση της παραγωγής και της απασχόλησης και όχι με αύξηση των τιμών των υφιστάμενων αγαθών και υπηρεσιών που παράγουν. Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει αμοιβαία επωφελής δρόμος για τους εργάτες και τους αστούς.
Όμως η πραγματικότητα της κρίσης δείχνει ότι πρόκειται για ένα ανεδαφικό σχέδιο, ένα συμβιβαστικό σχέδιο που επιχειρεί να αποφύγει τη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των βασικών τάξεων μέσα σε συνθήκες κρίσης, μια καινούργια αυταπάτη, σαν το παλιότερο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή τη φορά, εκτός ΟΝΕ.
Ο Ντράγκι ήδη ρίχνει 80 δις ευρώ το μήνα στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και στα κράτη και το αποτέλεσμα είναι... να του τα γυρίζουν πίσω ή να τα παίζουν στο χρηματιστήριο.
Η παραγωγή χρήματος από το τίποτα δε δημιουργεί κάποια πραγματική αξία. Δημιουργεί ένα νέο χρέος. Όμως η ζήτηση για δάνεια που θα οδηγηθούν σε πραγματικές δαπάνες και θα τονώσουν την παραγωγή είναι μικρή, λόγω μειωμένων μελλοντικών αποδόσεων κι όχι λόγω… κακής ψυχολογίας.
Υποτίμηση;
Αλλά και η πολιτική της αύξησης της ζήτησης μέσα από υποτίμηση ενός νέου εθνικού νομίσματος, είναι μια προβληματική πολιτική, τελικά αδιέξοδη.
Ένα πρώτο κρατούμενο είναι ότι αν καταφύγουν και οι άλλες χώρες σε ανταγωνιστική υποτίμηση, τότε ακυρώνεται το όποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Ένα δεύτερο κρατούμενο έρχεται από την Ισλανδία, όπου μετά την υϊοθέτηση μιας πολιτικής υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, ο πληθωρισμός έχει αυξηθεί κατά 20% στα εγχώρια προϊόντα ενώ τα εισαγόμενα έχουν γίνει κατά 50% ακριβότερα, χτυπώντας το βιοτικό επίπεδο (M.Roberts: The long depression, page 165)
Η υποτίμηση του νομίσματος σημαίνει πάντοτε την απώλεια της διεθνούς αγοραστικής δύναμης αυτών που υποτιμούν το νόμισμά τους. Τα ελληνικά προϊόντα θα πωλούνται για λιγότερα ευρώ, σε σχέση με σήμερα. Για να αγοράσουμε την ίδια ποσότητα π.χ. γερμανικών προϊόντων θα χρειάζεται να πουλήσουμε μια μεγαλύτερη ποσότητα ελληνικών προϊόντων, κάποια έξτρα προϊόντα. Αλλά τα έξτρα προϊόντα είναι αξίες χρήσης (καταναλωτικά ή επενδυτικά αγαθά) που παράγονται στην πλευρά που κάνει την υποτίμηση και χαρίζονται στην άλλη πλευρά, που βρίσκεται με ανατιμημένο νόμισμα. Ουσιαστικά είναι αξία και υπεραξία που αφαιρείται από τη χώρα που κάνει την υποτίμηση (το ποσοστό κέρδους της πέφτει) και προστίθεται στη χώρα με το ανατιμημένο νόμισμα (το ποσοστό κέρδους της ανεβαίνει). Γι΄αυτό η υποτίμηση δεν είναι γενικότερα μια επιδιωκόμενη πολιτική για τους καπιταλιστές, χρησιμοποιείται σαν μια αμυντική στάση για να διαχειριστούν την χαμηλότερη παραγωγικότητά τους ως προς τους πιο προηγμένους, τεχνολογικά, διεθνείς ανταγωνιστές τους. (Carchedi: from the crisis of surplus value to the crisis of euro).
Μήπως όμως η υποτίμηση του νομίσματος, τελικά, συνιστά εθνική-αναπτυξιακή εναλλακτική, έστω και με μείωση της διεθνούς αγοραστικής δύναμης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, έστω παίρνοντας ένα κομμάτι από τις άλλες χώρες, με κρατούμενο ότι η ανεργία στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη στην Ε.Ε.;
H εμπειρία της εσωτερικής υποτίμησης δείχνει ότι δεν υπάρχει καν τέτοιο ενδεχόμενο. Στη μνημονιακή περίοδο, οι καπιταλιστές μείωσαν το μοναδιαίο κόστος εργασίας με τη μείωση του βασικού μισθού και την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, ανακτώντας το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που «έχασαν» την πρώτη δεκαετία της ευρωζώνης: η σχετική ανταγωνιστικότητα που χάθηκε από την ελληνική οικονομία κατά την πρώτη δεκαετία της ΟΝΕ, επειδή οι ρυθμοί αύξησης των ελληνικών μισθών ως προς τους γερμανικούς, υπερκάλυψαν την αύξηση της ελληνικής παραγωγικότητας ως προς τη γερμανική, ανακτήθηκε μετά τα δυο μνημόνια.
Αλλά ούτε οι εξαγωγές αυξήθηκαν, ούτε παρατηρήθηκε υποκατάσταση των εισαγόμενων προϊόντων με εγχώρια προϊόντα. Οι έλληνες εξαγωγείς και συνολικά οι επιχειρηματίες, επέλεξαν να αυξήσουν τα περιθώρια κέρδους, διατηρώντας τις τιμές των αγαθών που προσφέρουν, αλλά έχοντας πλέον ένα μειωμένο εργατικό κόστος. Απέδειξαν ότι δεν είχαν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας απέναντι στο γερμανικό κεφάλαιο επειδή ο βασικός μικτός μισθός ήταν στα 751 και ο μέσος μικτός μισθός στο ΙΚΑ είχε φτάσει στα 1400, το 2009.
Την ίδια επιλογή θα κάνουν και με το εργαλείο της ονομαστικής υποτίμησης, θα μειώσουν τους μισθούς, μέσω του πληθωρισμού και θα κρατήσουν τις διεθνείς τιμές των προϊόντων τους σταθερές. Θα μειώσουν την αγοραστική δύναμη του κόσμου, αλλά όχι τη δική τους αγοραστική δύναμη, όχι τη δική τους διεθνή κερδοφορία.
Ποσοστό κέρδους
Ούτε τα ελλείμματα στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών ενοχλούσαν κανέναν πριν τη διεθνή ύφεση που πυροδότησαν οι τραπεζίτες το 2007-8. Όπως εξηγεί ο Γ.Μηλιός (http:// www.jmilios.gr/krisi-kai-litotita-enallaktiki-lysi/):
«Η εισροή κεφαλαίου από το εξωτερικό δεν είναι δείγμα χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα προϋποθέτει ένα ψηλό σε διεθνή σύγκριση ποσοστό κέρδους της εγχώριας οικονομίας και επομένως αυξημένες προσδοκίες αποδόσεων… Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς μεγέθυνσης κατά βάση κατέληξαν με σημαντικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές».
Το σύστημα Κρούγκμαν (https:// www.nytimes.com/2014/01/31/opinion/krugman-talking-troubled-turkey.html?_r=0), είναι σε κατάσταση χρόνιας στασιμότητας «στην οποία η ποσότητα που θέλουν να αποταμιεύσουν οι άνθρωποι ξεπερνάει τον όγκο των επενδύσεων που αξίζει να κάνουν.»
Οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά είχαν χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από το Νότο, οι αποταμιεύσεις τους κινούνταν προς το Νότο. Όσο στην Ελλάδα είχαμε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στην ευρωζώνη, έστω με φούσκες στις τιμές των ακινήτων, η ελληνική οικονομία λειτουργούσε σαν μαγνήτης που τραβούσε δανεικά κεφάλαια. Η αύξηση των εγχώριων εισοδημάτων διασφάλιζε στις αγορές την αποπληρωμή του αυξανόμενου ιδιωτικού χρέους, αλλά και του δημόσιου χρέους (το κράτος είχε χαμηλά πρωτογενή ελλείμματα, ως 2% ΑΕΠ, παρά τη φοροαποφυγή της ελίτ και τους μεγάλους εξοπλισμούς, αλλά το χρέος του φούσκωνε λόγω των 10 δις ευρώ τόκων που παρήγαγε ετησίως επειδή δανείζονταν για να τους πληρώνει, αυξάνοντάς το χρέος ισόποσα).
Η κατάσταση άλλαξε όταν σταμάτησε η ανάπτυξη όλων και κόπηκε ο δανεισμός. Τα καλοήθη χρέη, όπως προεξοφλούσαν οι ίδιες οι αγορές, μετατράπηκαν σε κακοήθη καρκινώματα. Ο πλουσιότερος ευρωπαϊκός βορράς ακολούθησε πολιτική μη μεταβίβασης πόρων στο Νότο. Τα κράτη που βρέθηκαν με ελλείμματα στις εξωτερικές συναλλαγές επέβαλλαν, μονόπλευρα, τη μεγαλύτερη λιτότητα, προκειμένου να διασώσουν το τραπεζικό τους σύστημα, αλλά και να ισοσκελίσουν τα εξωτερικά τους ισοζύγια. Το ελληνικό δημόσιο, μέσα στη διετία 2008-9, αναλαμβάνοντας να καλύψει όλες τις ζημιές του ιδιωτικού τομέα, όπως η ανακεφαλαίωση των τραπεζών, έφτασε το πρωτογενές έλλειμμα από 2% στο 10% του ΑΕΠ, από 5 δις, στα 25 δις!
Ο ενάρετος κύκλος μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οργανωθεί η οικονομία πέρα από το πλαίσιο της κερδοφορίας. Αναδιανομή των εισοδημάτων με μείωση του χρόνου εργασίας, διαγραφή των χρεών με ζημία στους μεγαλοπιστωτές και ένας νέος γύρος κρατικών επενδύσεων με εργατικό έλεγχο, κόντρα στο κίνητρο της ατομικής κερδοφορίας. Αυτός είναι ένας δρόμος όπου δεν μπορούν να συνυπάρξουν οι εργάτες και οι αστοί, είναι ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, που δε χωράει στα καλούπια των Ο.Ν.Ε. και Ε.Ε.
Γιάννης Θεοχάρης, Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων Ιntracom, Δ.Σ. ΠΟΕΜ