Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM_ΑΠΕΡΓΙΑ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ-ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ

Συναδέλφισες, Συνάδελφοι                                                                                                     28/11/2016                
ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΜΕ  ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΚΛΑΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΜΟΙΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ
Οι εκπρόσωποι των ευρωπαίων δανειστών  και του ΔΝΤ, μαζί με το ΣΕΒ,  απαιτούν την μονιμοποίηση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων που επιβλήθηκε  το 2012  με το δεύτερο μνημόνιο και τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου (που συναποτελούσαν Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ).
Οι  συλλογικές συμβάσεις υποχρεώνουν  τους εργοδότες να πληρώσουν κατώτατους μισθούς, καθορισμένους ξεχωριστά για κάθε κλάδο και επαγγελματική κατηγορία εργαζομένων.  Δημιουργούν ένα δίκτυ προστασίας για όλους τους μισθωτούς, από τον ανειδίκευτο εργάτη μέχρι τον μεταπτυχιακό μισθωτό, για τους σημερινούς εργαζόμενους, αλλά και για τα παιδιά τους. Είναι η μια από τις τρεις μεγάλες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και στον κόσμο τον 20ό αιώνα (μαζί με την κοινωνική ασφάλιση και το οκτάωρο)
Χωρίς συλλογικές  συμβάσεις οι εργοδότες, σταδιακά, έχοντας αυξήσει την ισχύ τους απέναντι στην εργασία, χωρίς φραγμό, θα χρησιμοποιούν συνεχώς το όπλο των τρομοκρατικών ατομικών συμβάσεων, αξιοποιώντας στο έπακρο και την  μεγάλη ανεργία, για να  ρίξουν τους μισθούς στα επίπεδα του ελάχιστου μισθού των 586 ευρώ μικτά σήμερα, ακόμη πιο χαμηλά στη συνέχεια, ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  δηλώνει ότι  διαπραγματεύεται υπέρ της επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων. Είναι καθαρό  ότι τελικά θα συμβιβαστεί για μια ακόμη φορά,  θα συνθηκολογήσει και τελικά θα υπογράψει ότι ζητάνε Τρόικα και Έλληνες βιομήχανοι, αυτό είναι άλλωστε και το πραγματικό περιεχόμενο του πρόσφατου ανασχηματισμού. Η δεξιά κατρακύλα της κυβέρνησης θα συνεχιστεί γιατί επιδιώκει ανεδαφικούς συμβιβασμούς με τις δυνάμεις του κεφαλαίου στη μέση της πιο μεγάλης οικονομικής κρίσης, που στη ρίζα της έχει τη μείωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ο νέος  «ρεαλισμός» που προβάλλει η κυβέρνηση μοιάζει με το success story του Σαμαρά: να κλείσει και η δεύτερη αξιολόγηση, να μπουν τα ελληνικά ομόλογα στην «ποσοτική χαλάρωση» του Ντράγκι που ισοδυναμεί με επιστροφή στις αγορές και μείωση των επιτοκίων δανεισμού, διαφορετικά έρχεται 4ο μνημόνιο. Οι θυσίες που ξορκίζει η κυβέρνηση, αλλά ετοιμάζεται να αποδεχτεί, υποχωρώντας στις απαιτήσεις των  οικονομικών ελίτ, είναι ασύδοτες απολύσεις, νέες  μεγάλες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, καθώς και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, γιατί έτσι θα πειστούν οι «επενδυτές». Ξανά πολυνομοσχέδια-σφαγεία για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους συνταξιούχους στο όνομα μιας «εξόδου» που πάντα αναβάλλεται.
Oι θυσίες της νέας λιτότητας δε θα πιάσουν τόπο, το πιθανότερο είναι ότι θα επαναληφθεί η αποτυχία του Σαμαρικού success story γιατί η οικονομική κρίση συνεχίζεται στην ευρωζώνη, παρά τα 80 δις ευρώ το μήνα, νέο χρήμα, που ήδη προσφέρει η ΕΚΤ στα κράτη και τις μεγάλες επιχειρήσεις, αγοράζοντας τα ομόλογά τους, επιδιώκοντας τη διευκόλυνση της αύξησης της οικονομικής δραστηριότητας - που όμως όλο αναβάλλεται. Οι  καπιταλιστές προτιμούν να τζογάρουν αυτή τη ρευστότητα και όχι να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία γιατί η κερδοφορία (η απόδοση της επένδυσης) δεν είναι ακόμη αρκετά «υψηλή» (επιπλέον το καθεστώς της ποσοτικής χαλάρωσης έχει πολέμιο και το Σόϊμπλε  γιατί τα χαμηλά επιτόκια, που οδηγεί η ποσοτική χαλάρωση, ζημιώνουν ήδη τους πιστωτές, η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο λόγω της πολιτικής  κρίσης που έχει οξύνει το Brexit και η εκλογή Τράμπ).
Η λιτότητα, η μείωση του κόστους (εργασιακού και υλικού κεφαλαίου)  οδηγεί μονάχα σε συντριβή της ζήτησης, τελικά  σε βαθιά ύφεση και ανεργία, μείωση του εθνικού εισοδήματος, μεγαλύτερη αδυναμία να πληρωθεί το δημόσιο χρέος και να πρασινίσουν τα κόκκινα δάνεια προς τις τράπεζες, η ανάπτυξη δεν έρχεται, αλλά αναβάλλεται για το μέλλον γιατί η ανάκαμψη της κερδοφορίας δεν είναι «αρκετή» για τους «επενδυτές».
Όμως ότι αποτελεί (εργασιακό) κόστος για το κεφάλαιο, συνιστά το εισόδημα για την κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων, δηλ. ζήτημα διατήρησης του βιοτικού τους επιπέδου. Αυτό αφορά και το κοινωνικό κράτος  οι υπηρεσίες του οποίου αποτελούν έμμεσο «κοινωνικό μισθό» για τους εργαζόμενους. Αλλά και η κρίση του δημόσιου χρέους (που έγινε μη βιώσιμο λόγω της  παγκόσμιας ύφεσης και χρηματοπιστωτικής κρίσης  που ξεκίνησε το 2008-9), ενώ στην αρχή αξιοποιήθηκε για να φορτωθούν τα ελλείμματα της φοροδιαφυγής και των τραπεζικών αποτυχιών στον κόσμο της εργασίας, αποτελεί πλέον περισσότερο ένα μοχλό για τη διαιώνιση συνολικά της λιτότητας, όπως οι πρόσφατες δηλώσεις του Σόιμπλε δείχνουν.
Ο λόγος που επιμένουν στην λιτότητα, στη «δημιουργικής τους καταστροφή» όπως την ονομάζουν κάποιοι αστοί οικονομολόγοι, είναι ότι η  λιτότητα φέρνει βαθιά ύφεση, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για το κεφάλαιο παρά μόνο να ισοπεδώσουν την κοινωνία και να ποντάρουν ότι …κάποτε, η ίδια η ύφεση θα δώσει τη δυνατότητα σε κάποιους λίγους να ενισχύσουν την κερδοφορία τους αρπάζοντας τη ζήτηση των υπολοίπων, εξαγοράζοντάς τους φτηνά, αρπάζοντας τη δημόσια περιουσία, φτηναίνοντας τους μισθούς που πληρώνουν, αλλά  και τον κοινωνικό μισθό. Αυτοί οι λίγοι ισχυροί, θα αρχίσουν τότε να επεκτείνονται και θα περάσουμε σε ένα ανοδικό κύκλο, στην πραγματικότητα  σε ένα νέο φαύλο κύκλο, ανάπτυξης και νέας κρίσης. Η προηγούμενη οικονομική κρίση του ’30 έσβησε τελικά μέσα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η θεωρία της μακράς «δημιουργικής καταστροφής» «επιβεβαιώθηκε» εφιαλτικά στα Άουσβιτς και στη Χιροσίμα. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνες οι  αυταπάτες ότι μπορείς να συνεργαστείς με το κεφάλαιο, να φέρεις την ανάπτυξη με την κοινωνία όρθια. 
Μόνο η εργατική αντεπίθεση μπορεί να σταματήσει την καταστροφική λιτότητα, επαναφέροντας τις συλλογικές συμβάσεις και επιβάλλοντας μονομερή διαγραφή του χρέους, ανοίγοντας την προοπτική ότι οι κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων θα έχουν την προτεραιότητα, όχι η αύξηση της κερδοφορίας των λίγων, ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να πάρουν τον έλεγχο στον πλούτο που παράγουν.
Σήμερα υπάρχει η εμπειρία ότι δεν αρκεί να εκλέξουμε μια κυβέρνηση που μιλάει στο όνομα της αριστεράς, αλλά στρατηγική της είναι η αποφυγή της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, χρειάζεται να συνεχίζουμε τους αγώνες μας και να πολεμήσουμε ενάντια στους συνεχείς συμβιβασμούς της.
Όπως κάναμε στις προηγούμενες μνημονιακές – αντεργατικές επιθέσεις και ρίξαμε τρεις κυβερνήσεις, όπως πάλεψαν οι εργάτες στη Γαλλία τους προηγούμενους μήνες, όπως ψηφίσαμε το ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες, όπως έχουμε ξεκινήσει να παλεύουμε ενάντια και στη σημερινή κυβέρνηση, που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και που διαλύει την ίδια την κοινωνική της βάση κατολισθαίνοντας προς τα δεξιά, αντιμετωπίζει γενικές απεργίες, αλλά επιμένει ότι  δεν υπάρχει άλλη αριστερή εναλλακτική λύση,  παρά μόνο ο ρεαλισμός των συνεχών υποχωρήσεων και κάποιων (υποτιθέμενων) ρωγμών των από πάνω που μπορούμε να αξιοποιήσουμε υπέρ των από κάτω.
Ταυτόχρονα είναι ζωτικής σημασίας να έχει το εργατικό κίνημα μόνιμο σκληρό  μέτωπο απέναντι  στις ακροδεξιές, ψευτο-αντισυστημικές κραυγές που καλλιεργούν ότι λύση είναι οι ρατσιστικές, μισανθρωπικές και εθνικιστικές πολιτικές για να αποπροσανατολίσουν και να διαιρέσουν τον απλό κόσμο μέσα στη χώρα, να διχάσουν τους λαούς. Πολιτικές που εσωτερικά όχι μόνο  δεν αντιστρατεύονται τη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά ενισχύουν την κατασταλτική λειτουργία του ενάντια στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της, τα συνδικάτα και τα κόμματά της, στοχεύοντας σε νέες χούντες, σε νέα φασιστικά καθεστώτα. Αυτό καταμαρτυρά η εγκληματική δράση της φασιστικής δεξιάς στην Ελλάδα, της υπόδικης Χρυσής Αυγής. Το αντιφασιστικό κίνημα αποκάλυψε ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση με ναζιστική ιδεολογία και όχι για νόμιμο πολιτικό κόμμα και κατάφερε να προφυλακιστούν οι  φυσικοί αυτουργοί και η ηγεσία , να διακόψει η Βουλή την κρατική επιχορήγηση και αυτό τον καιρό να δικάζονται για  συμμετοχή και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, για σωρεία κακουργημάτων. Χρειάζεται να καταδικαστούν και να απαγορευτεί η δράση τους
Η  ΓΣΕΕ έχει προκηρύξει Γενική Απεργία στις 8 Δεκέμβρη με αιχμή το εργασιακό και μοιάζει ότι θα εξελιχτεί σε Πανεργατική μετά την απεργία στις 24 Νοέμβρη από την ΑΔΕΔΥ και τους  ναυτεργάτες (όπου είχαμε προτείνει ως ΓΕΝΟΒΑ τη συμμετοχή και του Σωματείου μας – αλλά απορρίφθηκε στο ΔΣ), αλλά  και τις συνεχείς κινητοποιήσεις στα ΜΜΜ, στην υγεία κ.α. Η συμμετοχή όλων των συναδέλφων στις συγκεντρώσεις του σωματείου μας για την προετοιμασία και στην απεργία στις 8 Δεκέμβρη, αλλά  και το κατέβασμα στις απεργιακές συγκεντρώσεις είναι απαραίτητα βήματα για να σπάσουμε την αποτυχημένη καταστροφική λιτότητα, που έχει μοναδικό στόχο τη μεταφορά πλούτου και ισχύος από την εργασία στο κεφάλαιο.                                                     
ΕΝΟΤΗΤΑ                                                                                                                                                      
H ενότητα στη δράση είναι μονόδρομος για να  νικήσουν οι αγώνες μας. Οι κριτικές στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, κύρια προς την ηγεσία της ΓΣΕΕ πρέπει να είναι αυστηρές, θυμόμαστε και την πρόσφατη παρελκυστική τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ για το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου, με τη 48ωρη που όλο και σπρωχνόταν στο μέλλον, στο όνομα της εξοικονόμησης δυνάμεων και της καλύτερης προετοιμασίας, για να μην μπορέσει να βγει έγκαιρα και αποτελεσματικά στο τέλος, τακτική που έδεσε στο άρμα της και τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Αλλά οι κριτικές δεν πρέπει να γίνονται τελεσίγραφο πάνω στην εργατική τάξη και τη δράση της. Μπορούμε να βαδίζουμε χωριστά και να χτυπάμε μαζί, άλλωστε η καλύτερη απάντηση στις τρικλοποδιές του κάθε Παναγόπουλου, που αναγκάζεται κάτω από την πίεση της βάσης να κηρύξει την απεργία, είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή στην απεργία, η μαζική συμμετοχή στην κεντρική απεργιακή συγκέντρωση.
Κάθε απεργός στις  8 Δεκέμβρη είναι άλλο ένα βήμα για την εργατική διέξοδο από την κρίση, για μια γνήσια αριστερά και ένα  κίνημα ικανό να επιβάλει ότι ο πλούτος θα περάσει στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Σαν ΓΕΝΟΒΑ είχαμε προτείνει στο Δ.Σ. να προχωρήσουμε και σε ενιαία Γενική Συνέλευση των εργαζομένων όλων των εταιρειών, πριν τις 8 Δεκέμβρη, με διπλή ατζέντα :
1) για να αναδείξουμε και να δυναμώσουμε τα αιτήματά μας για τις διαπραγματεύσεις με τη δική μας εργοδοσία το Γενάρη του 2017, για επαναφορά των «κατηργημένων» κλαδικών συμβάσεων ως κατώτατων μισθών  για τους νέους εργαζόμενους, για επαναφορά των μισθών του 2010 για τους παλιότερους εργαζόμενους, για να μην υπάρξουν απολύσεις.
2) για να προετοιμάσουμε καλύτερα τη συμμετοχή μας στη Γενική Απεργία στις 8 Δεκέμβρη, τα αιτήματα της οποίας έδεναν απόλυτα με τα αιτήματα απέναντι στη δική μας εργοδοσία.
Η πλειοψηφία του Δ.Σ., η ΑΚΕ, απέρριψε την πρόταση για οποιαδήποτε Γ.Σ., παραπέμποντας στο Γενάρη, σε μια προσπάθεια να αποφύγει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις από μια Γ.Σ., μη δίνοντας την ευκαιρία στον κάθε συνάδελφο να παρέμβει στην κατάσταση που διαμορφώνεται μπροστά του, μέσα κι έξω από την εταιρεία.  Η  δε ΑΕΕ, με ανακοίνωσή της, προέκρινε τις Γ.Σ. ανά εταιρεία, υποχωρώντας στη συντηρητική λογική διαχωρισμού και αποδυνάμωσης των εργαζομένων του σωματείου.         
Μια επιμέρους τοποθέτηση για τις  ανακοινώσεις στις 23/11 και 24/11 από ΑΕΕ και Δ.Σ.
Οτιδήποτε έχουμε αποτρέψει μέσα στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ οφείλεται στους  συλλογικούς μας αγώνες που δημιούργησαν πραγματικούς συσχετισμούς απέναντι στην εργοδοσία, σε τίποτα άλλο. Και ο καθένας κρίνεται για τη  στάση του στους κοινούς μας αγώνες, για την προετοιμασία, την οργάνωση, την κατεύθυνση που πρέπει να έχουν αυτοί οι αγώνες.
Λειτουργία  του Δ.Σ. του Σωματείου
Δεν βοηθά τη συγκροτημένη λειτουργία του σωματείου η βιασύνη της ΑΕΕ να διαχωριστεί και εμμέσως να καταγγείλει την πλειοψηφία, βγάζοντας ανακοίνωση πριν φέρει καν το ζήτημα στο Δ.Σ. Δεν προλαβαίνουμε έτσι κάποια κατάσταση , απλώς δημιουργούμε μια αίσθηση  γενικής ηττοπάθειας, ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε ως σωματείο. Ακόμη πιο διαλυτική είναι η  τακτική της ΑΚΕ να σπεύσει, από τη δική της μεριά, να καλλιεργήσει  ένα  κλίμα φόβου, αλλά  και κυνηγιού μαγισσών με τη δική της ανακοίνωση-απάντηση που έβγαλε σαν Δ.Σ. Η ανακοίνωση του Δ.Σ. βγήκε κατά πλειοψηφία μόνο από την ΑΚΕ. ΓΕΝΟΒΑ και ΑΕΕ διαφωνήσαμε να βγει, αλλά μειοψηφήσαμε. Ζητήσαμε να καταγραφεί στην ανακοίνωση η διαφωνία μας, αλλά δεν έγινε σεβαστό από την ΑΚΕ, ως όφειλε, εφόσον το ζητήσαμε.
Το ζήτημα που άνοιξε στη διεύθυνση του service της Τelecom...

Στις 25/11 ενημερώθηκε το Δ.Σ. από 2 συναδέλφους που εργάζονται στο service της Telecom, σε νομούς στην επαρχία, ότι τους ζητήθηκε να πάρουν την αποζημίωσή τους και να φύγουν γιατί υπάρχει ο σχεδιασμός να δοθεί σε εργολάβους  μέρος του έργου, στους περιφερειακούς νομούς. Αν δεν το κάνουν, δε θα απολυθούν, αλλά το μήνυμα που τους στάλθηκε, ότι θα βρεθούν στο μέλλον χωρίς αντικείμενο, προφανώς, λειτουργεί εκβιαστικά. Χρειάζεται να είμαστε όλοι δίπλα σε κάθε συνάδελφο που θα ζητήσει τη στήριξη του σωματείου,  ζητήθηκε  άμεσα συνάντηση του Δ.Σ. με τη διοίκηση για τις 28/11,  για να ενημερωθούμε για τα σχέδιά της και να απαιτήσουμε να τηρήσουν τη δέσμευσή τους για μη απολύσεις μέσα στη χρονιά, το ίδιο απαιτούμε για τη συνέχεια, αλλά   και για να σταθμίσουμε  όλοι την περαιτέρω στάση μας. Η συμμετοχή μας στην  απεργία στις 8 Δεκέμβρη είναι μια ευκαιρία για να δείξουμε την αποφασιστικότητά μας  απέναντι και στους δικούς μας εργοδότες. Όλοι στις συγκεντρώσεις του σωματείου ανά χώρους για την προετοιμασία της απεργίας.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου