ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤ. ΓΕΝΟΒΑ ΓΙΑ Γ.Σ. 13.12 ΚΑΙ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ 14.12

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΓΗ

      Στη Γ.Σ. στις 13 Δεκέμβρη (που επιβλήθηκε μετά από μαζική συλλογή υπογραφών των συναδέλφων)  συζητάμε για την αγωγή που αποφάσισε κατά πλειοψηφία το Δ.Σ. του σωματείου (8 ψήφοι ΑΚΕ συνεπικουρούμενη από 1 ψήφο ΕΚΕΙ) ενάντια στα 3 μέλη του Δ.Σ. της ΑΕΕ για συκοφαντική δυσφήμιση, σε σχέση με το ζήτημα του τραγικού θανάτου του συναδέλφου φύλακα στη DEFENSE.

      Xρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι ότι πρόκειται για μια διαλυτική πρακτική για το σωματείο, αφού διαιρεί βαθιά το σωματείο και αντικειμενικά βάζει εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, μέσα από την ποινικοποίησή της. Μπορεί και πρέπει μια τέτοια απόφαση του Δ.Σ. να ανακληθεί,  μέσα από απόφαση του ανώτερου οργάνου μας, της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων κι όχι να κρέμονται μηνύσεις και δίκες, ιδιαίτερα σε εποχή όπου φαλκιδεύονται συνδικαλιστικά δικαιώματα.

       Η Γ.Σ. είναι ο πιο δημοκρατικός χώρος για να συζητήσουμε και να γίνουν οι κριτικές από όλους και προς όλους για τη μέχρι τώρα στάση τους, αλλά και για να καθορίσουμε ποια είναι η σωστή συνδικαλιστική αντιμετώπιση ώστε να αποτρέψουμε από το να ξανασυμβεί μια τέτοια αστοχία στο μέλλον, όπως αυτή που οδήγησε να καθυστερεί τόσες πολλές ώρες να κληθεί το ΕΚΑΒ για συνάδελφο που έχει ασθενήσει.

      Σαν ΓΕΝΟΒΑ, σε αντίθεση με την ΑΚΕ, αναδείξαμε τις ευθύνες της εργοδοσίας (αφού ακούσαμε πρώτα και τις εξηγήσεις που έδωσε) για τη μεγάλη καθυστέρηση να κληθεί το ΕΚΑΒ κατά τη διαχείριση του τραγικού περιστατικού. Υπογραμμίσαμε κυρίως το πρόβλημα των περικοπών στον αριθμό των φυλάκων, συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει σε διαχειριστικές αστοχίες, ακόμη χειρότερα όταν συνδυάζεται με ένα κλίμα εκφοβιστικής μεταχείρισης των υφισταμένων φυλάκων, μέσα από τη συνεχή απειλή ότι η φύλαξη μπορεί να δοθεί σε εργολάβο και να χάσουν εντελώς τη δουλειά τους (αφού έχουν ήδη χάσει περίπου το 25% των παλιών τους συνολικών αποδοχών).

      Επισημάναμε δημόσια τη διαφωνία μας για τη στάση της ΑΚΕ, η οποία αποδέχτηκε τις εξηγήσεις της διοίκησης ότι δεν υπήρξαν παραλείψεις, χωρίς να προχωρούμε σε χαρακτηρισμούς για τα κίνητρα της στάσης αυτής (όπως έπραξε η ΑΕΕ), γιατί τα κίνητρα δεν μπορούν να αποδειχτούν, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εκτρέψουν τη συζήτηση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ  ΣΤΙΣ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

      Το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ φέρνει στην προμετωπίδα των  αγώνων που έχουμε μπροστά μας, τα εμπόδια που μπαίνουν για την κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Η απόφαση για τα πρωτοβάθμια σωματεία που αποφασίζουν απεργία μέσα από Γενική Συνέλευση θα παίρνεται με παρουσία (απαρτία) του 50% +1 των ταμειακώς εντάξει μελών του σωματείου και σχετική πλειοψηφία (ενώ μέχρι τώρα απαιτούνταν  απαρτία του 1/3 των μελών και σχετική πλειοψηφία ή σε δεύτερη-επαναληπτική Γ.Σ. αρκούσε απαρτία του 1/4 των μελών και ενισχυμένη πλειοψηφία, τουλάχιστον των 3/4 των παρόντων)

      Η νέα  διάταξη στην πράξη απαγορεύει την απόφαση για απεργία από τα πρωτοβάθμια σωματεία όπου η βάση παίρνει άμεσα την απόφαση για απεργιακή δράση μέσα από Γ.Σ., αφού απαιτούνται τεράστια ποσοστά παρουσίας των μελών. Όλοι  ξέρουμε τις πιέσεις, ακόμη και την ανοικτή τρομοκρατία που ασκούν οι εργοδότες,  ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να μη συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στις συλλογικές διαδικασίες (τρομοκρατία που θα ενταθεί περισσότερο με αυτές τις αντεργατικές διατάξεις).

      Ακόμη και στις πιο πετυχημένες απεργίες που έχουμε κάνει στις εταιρείες της INTRACOM, με καθολική συμμετοχή κατά την απεργία, δε φτάναμε τέτοια ποσοστά απαρτίας στις Γ.Σ. μας.

       Οι σημερινές απαρτίες διασφαλίζουν ότι κινητοποιείται σε Γ.Σ. ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων με τη βούλησή του να εκφράζει την πεποίθηση και τη δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας ενός μαζικού χώρου, που σταδιακά ξεπερνά τις πιέσεις και φτάνει σε μαζική συμμετοχή στην ίδια την απεργία: αυτό έχει επιβεβαιώσει και η εμπειρία στο δικό μας το χώρο (DEFENSE, INMAINT, ενιαίος όμιλος προηγούμενα), όπου η συμμετοχή στις απεργίες ήταν σχεδόν καθολική.

      Οι αντιμετωπίσεις, που όψιμα υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ (μέσα στη δεξιά κατρακύλα που τον οδηγούν οι ανέφικτοι συμβιβασμοί που επιδιώκει με το κεφάλαιο) περί δήθεν διασφάλισης όρων πραγματικής δημοκρατίας των αποφάσεων με αυτή τη διάταξη (αφού θα απαιτείται να μαζεύονται τουλάχιστον οι μισοί για να παίρνεται απόφαση) είναι προφάσεις εν αμαρτίαις γιατί βγάζουν από τη συζήτηση περί δημοκρατικών αποφάσεων το πιο καθοριστικό, το ταξικό στοιχείο: την ισχύ της εργοδοσίας απέναντι στον κάθε μεμονωμένο εργαζόμενο, τον εργοδοτικό εκφοβισμό.

      Στις 14 Δεκέμβρη κατεβαίνουμε στο δρόμο ενάντια σ’ αυτή και σε όλες τις άλλες μνημονιακές συμφωνίες της τρίτης αξιολόγησης και σε άλλο ένα νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό. Για να μην αφήσουμε να γίνουν «κανονικότητα» οι περικοπές και η λιτότητα που αφήνουν πίσω τους φτώχεια, ανεργία και υποαπασχόληση και μπορεί να φτάσουν ακόμη και στο να θρηνούμε δεκάδες νεκρούς όπως έγινε στη Μάνδρα πριν λίγες βδομάδες, όταν ζωτικά δημόσια έργα μένουν στο ράφι.

      Τα μνημόνια δεν τελειώνουν τον Αύγουστο του 2018, όπως προσπαθεί να αφηγηθεί η κυβέρνηση. Ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενή πλεονάσματα για να πληρώνονται οι τόκοι του δημοσίου χρέους (που διαχρονικά έθρεψαν η φοροδιαφυγή της ελίτ και τα πανωτόκια και πρόσφατα και οι ανακεφαλαιώσεις των ιδιωτικών τραπεζών) ισχύει μέχρι το 2022 και στη συνέχεια, έστω κάπως μειωμένος, θα συνθλίβει τις εργαζόμενες τάξεις για δεκαετίες. Οι συλλογικές συμβάσεις που για τρία χρόνια η κυβέρνηση υπόσχεται να επαναφέρει απομακρύνονται και πάλι στην πράξη, όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να αποδυναμώσει το βασικό μέσο συλλογικής δράσης, αυτό της απεργίας.

      Η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι «μεταρρυθμίσεις» τους στην αγορά εργασίας, η λεγόμενη διαχείριση των κόκκινων τραπεζικών δανείων που σφίγγει τον κλοιό των πλειστηριασμών σε πολλές κατηγορίες που δεν είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές,  αποτελούν  μεταφορά πλούτου αλλά  και ισχύος,  από τους εργαζόμενους και τους φτωχότερους προς τους επιχειρηματίες και τους πλουσιότερους,  προκειμένου να επιτευχθεί ο βασικός όρος για τη συνέχιση του συστήματος: η αποκατάσταση της κερδοφορίας των ισχυρότερων επιχειρήσεων. Η διεθνής κερδοφορία είχε πέσει τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω της  αυξανόμενης συσσώρευσης του κεφαλαίου: της συνεχούς αύξησης των κεφαλαιακών αγαθών (που δεν παράγουν όμως κέρδος, απλά μεταφέρουν σταδιακά την αξία τους στα τελικά προϊόντα) σε σχέση  με τον αριθμό των εργαζομένων που τα λειτουργούν (που όμως αποτελούν την μοναδική πηγή κέρδους, μέσα από το απλήρωτο μέρος της εργασίας τους).

       Η πτώση της κερδοφορίας είχε σαν αποτέλεσμα τη  μείωση των παραγωγικών επενδύσεων (επενδυτική απεργία). Ως συνέπεια, η ανάπτυξη στις αναπτυγμένες οικονομίες στηριζόταν όλο και περισσότερο στις χρηματοοικονομικές φούσκες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη φούσκα στις τιμές των ακινήτων τη δεκαετία του 2000: oσο τα  κέρδη (που δεν επενδύονταν παραγωγικά),  μετατρέπονταν κυρίως σε ακίνητα,  μέσω των τραπεζών που ενθάρρυναν τα νοικοκυριά να δανείζονται και να ξοδεύουν, διατηρούνταν με αυτό τον τρόπο η ενεργός ζήτηση, οι οικονομίες επέπλεαν, οι αντιφάσεις κουκουλώνονταν. Όταν οι φούσκες έσπασαν και αναδείχτηκε ότι το βουνό κερδών των κερδοσκοπικών επενδύσεων ήταν στην πραγματικότητα ένα βουνό χρέους, ήρθε η γενικευμένη κατάρρευση.

      Οι εργαζόμενοι έχουμε δίκιο να σπάσουμε το φαύλο κύκλο, είναι ζωτικό για μας να απεργήσουμε και να παλέψουμε για να μην περάσει το μνημόνιο διαρκείας, για να μην περάσει η καινούργια συμφωνία, να σταματήσουν να κόβονται συντάξεις και να μπαίνουν φόροι για να παράγονται αυτά τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα (6 δις το χρόνο) για τους δανειστές. Να γίνει στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Nα φορολογηθούν οι πλούσιοι. Οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας να περάσουν στο κράτος. Να απλώσουμε τον εργατικό έλεγχο ξεκινώντας από τις τράπεζες και τη διαχείριση των κόκκινων δανείων, τις επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας, καθώς και τις επιχειρήσεις που έχουν εγκαταλείψει οι καπιταλιστές, αλλά και επιβάλλοντας συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις στις υπόλοιπες. Ανοίγοντας τη γνήσια εργατική αριστερή προοπτική: να πάρουμε οι εργαζόμενοι τον έλεγχο στον πλούτο που παράγουμε για να οργανώσουμε την κοινωνία με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας, όχι με κριτήριο το ύψος της κερδοφορίας, όχι στα τυφλά όπως η αγορά επιβάλει, ξεριζώνοντας μαζί με τον οικονομικό ανταγωνισμό και όλες τις σκοτεινές του προεκτάσεις: τις διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, την καταγωγή, το χρώμα, τις πεποιθήσεις  των ανθρώπων.

       Η επιτυχία της Πανεργατικής είναι δυνατή γιατί απέναντί της έχει μια κυβέρνηση που είναι πιο αδύναμη από τις προηγούμενες. Έχει περάσει μεν στο μνημονιακό στρατόπεδο (μέσα από τους ανέφικτους συμβιβασμούς  που επιδίωξε και συνεχίζει να φαντάζεται μιλώντας για δίκαιη ανάπτυξη) αλλά ξεκίνησε από άλλο σημείο και διατηρεί άλλη κοινωνική βάση. Η μαζικότητα της απεργίας θα δώσει στήριγμα σε όλους τους αγώνες που ανοίγονται  μπροστά μας,  για συλλογικές συμβάσεις και  ενάντια στις ατομικές συμβάσεις κι «ελαστική» εργασία, τις περικοπές στις συντάξεις, τις αυξήσεις στους φόρους για τις λαϊκές τάξεις,  τις ιδιωτικοποιήσεις όπως αυτή της ΔΕΗ, τις  απολύσεις, όπως στην

       INTRASOFT,  όπου δύο συνάδελφοι διώχτηκαν μέσα στο Νοέμβρη, με δικαιολογία τη χαμηλή απόδοση, σε μια εταιρεία που αναπτύσσεται. Στην πραγματικότητα οι απολύσεις έγιναν μέσα σε μια λογική εντατικοποίησης για τους εργαζομένους και ταυτόχρονων αξιολογήσεων, όπου δήθεν οι εργαζόμενοι είναι υπερτιμημένοι ακόμη κι όταν δουλεύουν με εντατικοποίηση- ενώ ο μισθός δε φτάνει ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες. Αυτή η μεθόδευση έχει σαν κατάληξη την απόλυση, όταν αρχίζει να υπάρχει κάποιας μορφής διαμαρτυρία για το στύψιμο που σου κάνουν.

ΟΛΕΣ κι ΟΛΟΙ ΣΤΗ Γ.Σ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 13/12, 1:30μμ στο Α5 εστιατόριο.

ΟΛΕΣ κι ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 14/12, μαζική συμμετοχή στο    ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ στις 11.00 στην πλ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ (προσυγκέντρωση 10.30, Σταδίου και Πεσματζόγλου).