Χθες Κυριακή 12/2, από νωρίς μας πολιορκούσαν κι αργά μας έπνιξαν σε ένα απίστευτο μπαράζ χημικών μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όπου βρεθήκαμε και πολλοί συνάδελφοι της ΙΝΤΡΑΚΟΜ με το πανό του σωματείου (αλλά και σε πολλά άλλα σημεία στο κέντρο και σε άλλες πόλεις). Εκεί μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές (μιλάμε μόνο για την Αμαλίας ) ενάντια στην ψήφιση του εφιαλτικού για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΙΙ + ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ξεπουλήματος κι υποθήκευσης του δημόσιου πλούτου, δεχόμαστε καταιγισμό ρίψεων χημικών ανάμεσά μας, «στο ψαχνό», όντας στριμωγμένοι σαν σταφίδες – χωρίς αφορμή, χωρίς «μπάχαλα» (αυθόρμητα ή «στημένα»), αλλά κόσμος, πολύς κόσμος, κυρίως εργαζόμενοι, αποφασισμένοι να παραμείνουν, αγωνιζόμενοι μαζικά κι ενωτικά για τα δίκια τους। Είναι θαύμα που δεν θρηνούμε δεκάδες θύματα από ποδοπάτημα ή ασφυξία (πέρα από πολλές δεκάδες τραυματίες)
Δεν «κέρδισαν» όμως (κι ας μας «έσωσαν» μια κόμη φορά, σε πλήρη γαλαζοπράσινη «αρμονία») παρά τις 199 ψήφους της καταισχύνης που επιδιώκουν να μας καταδικάσουν σε μια εργασιακή και κοινωνική κόλαση (ενώ τα «μαγαζιά» τους είναι πια σε διάλυση). Παρά μόνο ατσάλωσαν την απόφαση εκατοντάδων χιλιάδων που βρέθηκαν στους δρόμους να αντισταθούν, να οργανωθούν καλύτερα, να αγωνισθούν και να τους ανατρέψουν. Και πολύ περισσότερων που η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και γκαιμπελική προπαγάνδα στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κράτησαν για ακόμη μια φορά μακριά – όχι για πολύ περισσότερο όμως, μια κι η απίστευτη ισοπέδωση, καταστροφή και φτώχεια που σκεπάζει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του λαού μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε αγανάκτηση φουσκώνοντας το κύμα του της εξέγερσης για την ανατροπή της «πανούκλας» που επιμένει να μας «σώζει».
Κάθε χώρος δουλειάς, ιδιωτικός ή δημόσιος, κάθε υπουργείο, υπηρεσία, αρχή, σχολείο, πανεπιστήμιο, κάθε πλατεία, κάθε σπίτι, κάθε καρδιά και μυαλό, ένα μικρό «Σύνταγμα», μια καινούργια Χαλυβουργία, μια ακόμη μεγαλύτερη και δυνατότερη INTRACOM DEFENSE! Ένα εργατικό και λαϊκό τσουνάμι που θα σαρώσει τις όποιες διμοιρίες ΜΑΤ, τα όποια μεσαιωνικά μέτρα σκαρφίζονται, τους όποιους καλικάντζαρους τα ψηφίζουν ή τα πλασάρουν σαν σωτήρια, όσους προσδοκούν να κερδίσουν – ή και να κερδοσκοπήσουν απ’ αυτά, με το δικό μας ιδρώτα, δάκρυα κι αίμα!.
Και κάτι που όλοι συνειδητοποίησαν περισσότερο παρά ποτέ χθες, μια πανίσχυρη δυνατότητα αλλά κι ανυπέρβλητη αναγκαιότητα και προϋπόθεση :
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΑΝΕΡΓΟΙ, ΝΕΟΙ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ!
ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ – ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου