ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΕΝΟΒΑ INTRACOM: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ 31.5.2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ                                                         29/5/2017

Όλοι στην Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση στις 31/5 για να προχωρήσουμε στον απολογισμό δράσης του σωματείου μας για τη θητεία που έληξε, να συζητήσουμε πως διεκδικούμε αποτελεσματικά στη συνέχεια τα αιτήματά μας απέναντι στις εργοδοσίες και τις διοικήσεις τους, συνεκτιμώντας και τις  νέες συνθήκες που διαμορφώνει το νέο μνημόνιο διαρκείας που ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση, στη λογική της «εξόδου από την κρίση» μέσα από το «μονόδρομο» των μνημονίων.

Η προηγούμενη θητεία του σωματείου ξεκίνησε την περίοδο του ταξικού και βροντερού ΟΧΙ στα μνημόνια στο δημοψήφισμα 5 Ιούλη του 2015. Με ανακοίνωσή μας, σα ΓΕΝΟΒΑ ΙNTRACOM, που στείλαμε και μοιράσαμε και στις πύλες, στηρίξαμε ξεκάθαρα το ΟΧΙ στα μνημόνια που φέρνoυν την κοινωνική καταστροφή. Υποστηρίζουμε σταθερά τη διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους σε βάρος των τραπεζιτών και το σταμάτημα της φτωχοποίησης του κόσμου στο βωμό της κερδοφορίας των επερχόμενων «επενδυτών» που υποτίθεται θα φέρουν την ανάκαμψη.

 Η ΑΚΕ στήριξε, εμμέσως πλην σαφώς, το ΝΑΙ, αναπαράγοντας ασχολίαστη την απαράδεκτη ανακοίνωση της ΓΣΕΕ (σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων που πανελλαδικά ψήφισαν ΟΧΙ). Η δε ΑΕΕ, κράτησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ, θεωρώντας κάλπικη την αναμέτρηση, κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση, αλλά χάνοντας τη δυναμική της γιγαντιαίας ταξικής σύγκρουσης που εξελίσσονταν μπροστά μας – που χαρακτηριστικά εκφράστηκε και στο αποτέλεσμα με τα τεράστια ποσοστά του ΟΧΙ στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τα τεράστια ποσοστά του ΝΑΙ στις βόρειες.

Το αποτέλεσμα μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, και ψήφισε το τρίτο μνημόνιο (κάτι που τον έχει οδηγήσει σε βαθειά κρίση), είναι ότι βρισκόμαστε βαθιά μέσα στο τούνελ. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, σπάζοντας τις υποσχέσεις της για σταμάτημα και αναστροφή της λιτότητας, μέσα από την ανέφικτη στρατηγική της για αμοιβαία επωφελείς δρόμους με την εγχώρια ελίτ και με την ευρωζώνη. Απορρίπτοντας τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, οδηγείται σε διαδοχικούς, όλο και πιο επώδυνους συμβιβασμούς, μια δεξιά κατρακύλα, που οδήγησε και στο 4ο μνημόνιο διαρκούς λιτότητας, όπου προβλέπονται αιματοβαμμένα κι άπιαστα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022, παραπλήσια και τις προσεχείς δεκαετίες.

Οι συλλογικές συμβάσεις (κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές) δεν αποκαθίστανται μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Από τώρα έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί οι ομαδικές απολύσεις με την κατάργηση του υπουργικού βέτο, νεκραναστήθηκε από άλλες εποχές το εργοδοτικό λοκ-άουτ ενώ για τους αμέσως επόμενους μήνες υπάρχει δέσμευση για νομοθετικό πλαίσιο παρεμπόδισης των απεργιών στα Α’βάθμια σωματεία απαιτώντας απαρτία 50% των μελών τους. Δεν προβλέπεται επαναφορά του θεσμού της Διαιτησίας που εξασφάλιζε την υπογραφή των κλαδικών συμβάσεων. Με αυτά τα αρνητικά δεδομένα  υπερακοντίζονται οι υποσχέσεις για μελλοντική επαναφορά της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων και υπερίσχυσης της ευνοϊκότερης σύμβασης μετά το καλοκαίρι του 2018. Οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και της κοινής ωφέλειας συνεχίζονται και απλώνονται παντού, καθώς κι οι ληστρικοί πλειστηριασμοί σε βάρος δανειοληπτών.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα περιμένοντας που θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις ΔΝΤ-Ε.Ε., δίνοντας κι ένα πρόσχημα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ να κοιμάται, αλλά οι συσχετισμοί σε ένα μεγάλο όμιλο όπως ο δικός μας δείχνουν μια διαφορετική εικόνα: πρόσφατα, η απόπειρα της εργοδοσίας να αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους στην INMAINT, σκόνταψε στην Γ.Σ. των συναδέλφων που αποφάσισαν 48ωρη απεργία 6-7 Μάρτη και δικαιώθηκαν (ανάλογη νίκη είχαν και τον Δεκέμβρη του ‘16). ‘Όταν η εργοδοσία προχώρησε σε εκδικητικές απολύσεις στην ΙΝΜΑΙΝΤ 2 εργαζομένων και συνδικαλιστών (από τα ψηφοδέλτια ΓΕΝΟΒΑ και ΑΕΕ), μια νέα μαζική 48ωρη απεργία στις 16-17 Μάρτη πέτυχε την ανάκλησή τους, καθώς οι εργαζόμενοι επέμειναν αγωνιστικά και τη δεύτερη μέρα, παρά το γεγονός ότι τα δικαστήρια είχαν κηρύξει την απεργία παράνομη (αξιοποιήσαμε την απεργιακή κάλυψη από το Ε.Κ.Α., αλλά και κρατήσαμε  συνεχώς ανοικτή την προοπτική κλιμάκωσης της κινητοποίησης).

Η μάχη στην INMAINT πάτησε στο συσχετισμό δύναμης που έχουμε διαμορφώσει μέσα από τη μαζικότητα και τη δύναμη του ενιαίου σωματείου μας (που έχει και όλη την ευελιξία να ενώνει μέρος ή το σύνολο των συναδέλφων απέναντι στους μετόχους και τις διοικήσεις τους, ανάλογα με τα μέτωπα που ανοίγουν) και επιβεβαίωσε την οργανωμένη μας δυνατότητα να βάζουμε φρένα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Βασίστηκε στις 2 δυνατές 48ωρες απεργίες σε όλες τις εταιρείες το 2011 ενάντια στις μειώσεις και τις απολύσεις, στην πολυήμερη απεργία στη DEFENSE το 2012 ενάντια στο τετραήμερο, στις κινητοποιήσεις στην ίδια την ΙΝΜΑΙΝΤ το 2013, όταν δέχτηκε επίθεση για δεύτερο γύρο μισθολογικών μειώσεων εν μέσω απειλών για κλείσιμο, στην 24ωρη στην INTRASOFT στο τέλος του 2013.

Σαν ΓΕΝΟΒΑ στηρίξαμε αποφασιστικά την απεργία στην IΝΜΑΙΝΤ, σε συμπόρευση με την ΑΕΕ, που στο παρελθόν ταλαντευόταν για την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων καλλιεργώντας την ηττοπάθεια. Προσπαθήσαμε να βγει Γ.Σ. όλων των εργαζομένων και τα δύο προηγούμενα χρόνια, επιχειρηματολογώντας για να βάλουμε τις ανάγκες μας μπροστά από τα προνόμια μετόχων και μεγαλοστελεχών, αλλά και αναδεικνύοντας τα  κέρδη ή τουλάχιστον τη λειτουργική κερδοφορία όλων των εταιρειών, όντας η μόνη παράταξη που προτείναμε με ανακοινώσεις και περιοδείες μας ξεκάθαρα και τις 2 χρονιές, απεργιακή κινητοποίηση σαν το μόνο μέσο για να πάρουμε πίσω αυτά που χάσαμε, συλλογικές συμβάσεις και μισθούς στα επίπεδα του 2010 για παλιούς και νέους συναδέλφους.

Η ΑΚΕ, που έχει την πλειοψηφία στο Δ.Σ., συνεχίζοντας τη διαχρονική τακτική της να βάζει πλάτη στην εργοδοσία, αρνήθηκε να στηρίξει ένα αγωνιστικό πλάνο διεκδίκησης που βάζει μπροστά τις ανάγκες μας και καλλιέργησε μια στάση κινδυνολογίας από τη μια, και από την άλλη εφησυχασμού και μοιρολατρίας,  βοηθώντας τη διοίκηση να περάσει τη δική της πολιτική: του παγώματος των μισθολογικών διεκδικήσεων, της διατήρησης του καθεστώτος των τρομοκρατικών ατομικών συμβάσεων και της μη επαναφοράς των κλαδικών, αλλά κι επιλεκτικών εκβιαστικών απομακρύνσεων με τη μορφή των «οικιοθελών αποχωρήσεων».

Η στάση της ΑΚΕ στην απεργία στην ΙΝΜΑΙΝΤ ήταν αρχικά αρνητική και αναπαρήγαγε εργοδοτικές κινδυνολογίες απέναντι στη διάθεση των συναδέλφων για αγωνιστική διεκδίκηση της έγκαιρης αποπληρωμής των δεδουλευμένων, στη συνέχεια σύρθηκε στις κινητοποιήσεις αλλά διαρκώς έβαζε προσκόμματα, υπονομεύοντας τον αγώνα των συναδέλφων. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ο αγώνας εξελίχτηκε σε αποφασιστικό σταθμό για το ίδιο μας το σωματείο, καθώς στην ουσία επιχειρήθηκε, όχι μόνο να επιβληθεί ένα καθεστώς απληρωσιάς που θα μπορούσε να απλωθεί στη συνέχεια, αλλά παραπέρα να απαγορευτεί η ίδια η απεργία, ως αποφασιστικό μέσο πάλης του σωματείου.

Απέναντι στη συνεχιζόμενη γενική επίθεση που δεχόμαστε οι εργαζόμενοι, παλέψαμε σαν ΓΕΝΟΒΑ, με περιοδείες και συγκεντρώσεις στους χώρους, με ανακοινώσεις του Δ.Σ. μαχητικές και με όλες τις πολιτικές αιχμές - που γράφτηκαν με δική μας πρωτοβουλία - και πετύχαμε σε ένα βαθμό να κινητοποιήσουμε και να κατεβάσουμε κάτω από το πανό του σωματείου τους συναδέλφους στις γενικές απεργίες ενάντια στη μνημονιακή λιτότητα. Πήραμε σαν ΓΕΝΟΒΑ, μαζί με την ΑΚΕ, μια σειρά αποφάσεις στο Δ.Σ. για τη συμμετοχή του σωματείου στις γενικές απεργίες που κήρυξε η ΓΣΕΕ, αλλά ουσιαστικά παλεύαμε μόνοι μας για να υλοποιήσουμε αυτές τις αποφάσεις.

Από την άλλη μεριά η ΑΕΕ διάλεγε κάθε φορά το δρόμο της απομόνωσης, των χωριστών συγκεντρώσεων και της πολιτικής του τελεσίγραφου προς τους εργαζόμενους, που βάζει σαν προϋπόθεση για να προχωρήσει η κοινή δράση για τα εργατικά αιτήματα, την απόρριψη των υφιστάμενων πλειοψηφιών των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τους εργαζόμενους καθώς και την υιοθέτηση του πλαισίου του ΠΑΜΕ.

Επιμένουμε σαν ΓΕΝΟΒΑ στην ανάγκη της κοινής δράσης για τους πρακτικούς στόχους που υπηρετούν τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων. Δεν σταματάμε να κριτικάρουμε σκληρά τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, αντίθετα τις στριμώχνουμε όταν παρατάσσουμε μια ενωμένη στρατιά στα απρόθυμα καλέσματα που αναγκάζονται να κάνουν κάτω από την πίεση της βάσης. Τις  σπρώχνουμε έτσι να γίνουν, σε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, εργαλείο του αγώνα και μέσα στον κοινό αγώνα δίνουμε τη μάχη της γενίκευσης και της ριζοσπαστικοποίησης. Όταν αυτές οι ηγεσίες, με δική τους ευθύνη, αρνούνται κάθε δράση, έχουμε συμβάλει να βγουν ξεκάθαρα συμπεράσματα για τη στάση τους, ενώ στηρίζουμε αποφασιστικά τη συμμετοχή του σωματείου μας σε συλλαλητήρια όπου η πρωτοβουλία ανήκει σε επιμέρους εργατικούς συντονισμούς, όπως το ΠΑΜΕ κ.ά. αλλά και σε αντιφασιστικούς–αντιρατσιστικούς συντονισμούς, όπως η ΚΕΕΡΦΑ. Δείγμα για τις δυνατότητες κοινής δράσης είναι και τα χειροπιαστά βήματα που ομόφωνα υλοποιήσαμε σαν ΔΣ για την ενίσχυση των προσφύγων με εφόδια, όπου είχαμε μεγάλη συμμετοχή από τους συναδέλφους, αλλά και για τη στήριξη της εγγραφής των προσφυγόπουλων στα σχολεία και την απόκρουση των φασιστοειδών που οργάνωσαν τη ρατσιστική εκστρατεία εναντίον τους.

Η γενική απεργία στις 17 Μάη, οι πρόσφατες απεργίες στα λιμάνια, στους δήμους, στα νοσοκομεία, αλλά και τα αντιρατσιστικά–αντιφασιστικά συλλαλητήρια όπως στις 18 Μάρτη καθώς κι οι μαζικές απαντήσεις ενάντια στα δολοφονικά τάγματα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (που επιτέθηκαν πρόσφατα στον έλληνα φοιτητή μπροστά στα γραφεία τους), αλλά και ενάντια στις δεκάδες άγριες ρατσιστικές επιθέσεις στη Γκορυτσά Ασπροπύργου με θύματα εργάτες Πακιστανούς υπό την ανοχή–κάλυψη της αστυνομίας, δείχνουν ότι η εργατική αντίσταση συνεχίζεται, οι εργαζόμενοι δεν απογοητεύονται αλλά ούτε τρομοκρατούνται ή αποπροσανατολίζονται από τον ακροδεξιό ψευτοαντισυστημισμό που βασίζεται στη βία για να επιβληθεί.

Μέσα στο χώρο μας η δυναμική που έχουμε δημιουργήσει όλοι οι εργαζόμενοι που ανήκουμε στις εταιρείες που αποσπάστηκαν από την μητρική εταιρεία το 2006, οι αγωνιστικοί μας δεσμοί, οι μαζικές μας διαδικασίες, η συμμετοχή μας στις δράσεις που αποφασίζουμε, η ενότητά μας και η αποφασιστικότητά μας, το δυνάμωμα του σωματείου μας απέναντι στην εργοδοσία, αλλά και μπροστά στις δυσμενείς για τους εργαζόμενους και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας μνημονιακές νομοθετήσεις, είναι η πραγματική δύναμη για τους αγώνες μας μέσα κι έξω από την INTRACOM. Πίσω από τις θετικές δράσεις του σωματείου και τα 2 αυτά χρόνια υπάρχουν οι επίμονες και σκληρές προσπάθειες της ΓΕΝΟΒΑ για να σπρώξει τα πράγματα μπροστά για τους εργαζόμενους, να ενώσουμε τους συναδέλφους στον αγώνα ενάντια στις επιθέσεις εργοδοσίας και κυβερνήσεων. Στη βάση αυτής της αγωνιστικής ενότητας χρειάζεται να συνεχίσουμε, αλλά και να την ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο με τη μαζική μας συμμετοχή  στο  σωματείο, αλλά και με την εκλογή ενός Δ.Σ. με αγωνιστική πλειοψηφία ενισχύοντας τη ΓΕΝΟΒΑ (αλλά και την ταξική, αγωνιστική εκπροσώπησή μας στα Β’βάθμια όργανα ΠΟΕΜ, ΕΚΑ κ.ά.).

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ Γ.Σ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 31/5 ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ Α5 ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ